Van de week werd Theresa May in een documentair portret door een vriendin afgeschilderd als iemand die “in een auto een doodlopende straat inrijdt en hard tegen de muur botst. De auto een stuk achteruit rijdt, weer schakelt en weer op de muur inrijdt, en nog eens en nog eens. Haar ontbreekt de flexibiliteit om om te keren en een andere route te kiezen…”. Ik dacht dat ik het herkende. Een ander typeerde haar als iemand die moeilijk warme kontakten maakt en zich slecht inleeft in anderen. Ze heeft haar eigen wereldbeeld en gedachte over hoe het moet en waarheen en daaraan houdt ze vast. Ik dacht dat ik het herkende.
De herkenning berust op de weerstand, de pijn, die ik voel als ik haar zie.
De metafoor van de automobiliste en de muur, mijn moeder was het allebei. Ze had bedacht op welke manier ze het complexe leven kon overleven en zo moest het gaan. Dan bleef ze inrijden op iedereen die haar adviseerde het anders te doen. Maar wij als kinderen ervoeren haar als muur. Je kon doen wat je wou, huilen, flemen, boos worden, chanteren, ze was onwrikbaar en volledig ongevoelig voor wat ons bewoog. De enige naar wie ze af en toe luisterde, die beweging in de muur kon krijgen, was haar vader. Zo heeft May haar man.
Ik herinner me vrij scherp wat dat opleverde. Als alles haar gangetje ging was ze lief, was er humor, maar als ik iets wou dat buiten haar denkkader viel was ze onbereikbaar, zag ze totaal niet of iets voor mij belangrijk was, verdiepte zich niet in achtergronden en beweegredenen, veranderde ze in een muur waar je alleen maar je kop tegen kapot kon lopen. En dat leverde een rare pijnlijke mix op van ‘je niet gezien voelen, immense onmacht, het was unfair om totaal niet gezien en gehoord te worden, niet mee te tellen’. Houden van een vrouw waarvoor je vaak totaal onbelangrijk bent en waarbij je steeds met lege handen staat, dat woog veel zwaarder dan af en toe iets niet te mogen dat je graag wou. Of iets te moeten wat je niet wou, omdat je er belachelijk door werd. Het is plotselinge onverwachte onmacht en kou, verkild zijn tot op het bot, dat je alleen maar voorbij kan laten gaan door je er bij neer te leggen. En als je nou dacht dat je daar gewoon ooit definitief overheen groeit…
Zoals ik al zei, ik voel weerstand bij Theresa May, die zichzelf heeft beloofd een faire Brexit te bewerkstelligen en ver voorbij het point of no return gewoon doorgaat met tegenslagen en nederlagen te incasseren totdat het VK het ravijn inloopt. Omdat ze niet op tijd bij machte is om om te keren en een andere route te kiezen.
Ik hou van sterke vrouwen, maar niet van “muurkracht”. Maar het is erger. Dit type vraagt om humor. Juf Ank uit de luizenmoeder, ik kan haar niet aanzien. Hoe leuker en onhandiger ze haar maken, hoe minder empathisch met haar charmante glimlach, hoe groter het ongemak dat zich fysiek door mijn lijf verspreidt. Zo hadden we in ‘Keeping up appearances” mevrouw Hyacinth Bucket, spreek uit Boekeee (bouquet, klinkt chiquer), levend in haar eigen wereld, ten koste van iedereen om haar heen. Vooral van meneer Bucket. Ik kon het niet aanzien. Niet omdat ik het niet leuk vind, ik zie en begrijp de humor. Het is oude pijn.
Ja, ik heb altijd gehouden van vrouwen met power. Vrouwen die verbinding aangaan, luisteren, integreren, corrigeren als het nodig is, standvastig kunnen zijn, durven uitgaan van hun kracht. Ik heb er veel gekend. Voor mij is het verschil tussen standvastigheid na luisteren en verbinden en de botte en koude standvastigheid van de muur levensgroot, al ziet het er soms bijna hetzelfde uit.
Alleen ik begrijp niet waarom het nog steeds niet is weggesleten, dat wat me verhindert om erom te glimlachen. Ik begrijp niet waarom ik nog steeds onredelijk geïrriteerd raak als in een relatie iets teveel op die muur gaat lijken. Ik ben nu 65 jaar ouder dan dat jongetje… Maar hij leeft nog