Ok, duidelijk. Een staaroperatie stelt geen klap voor. Geen pijn of irritatie. Beetje voorzichtig zijn na afloop en wat druppelen. Niks aan de hand. Dat wil zeggen tot het tweede oog ook is gebeurd. Ik zit er nu tussenin, tussen de twee operaties en ik word moe en dwarrelig van het voortdurend over elkaar heen schuiven van twee beelden. Een kleine en een grote (het rechteroog achter een brillenglas vergroot) een helder en een wat gelig. ik krijg ze niet gecombineerd en dat leidt ertoe dat ik merk dat mijn hersentje de ogen laten dwalen en zoeken. Ik raak er suf van en wat naar binnen gekeerd. Slaap tien uur per nacht of soms meer (anders max 7) en raak soms ook sneller geïrriteerd. maar allee. Nog een paar dagen niet of nauwelijks in de auto of de fiets (eigenlijk is elke vorm van deelname aan het verkeer een waagstuk nu) en wat meer lezen met één oog dicht.

Dat lezen…. Na de koperen tuin van Vestdijk, begonnen aan het ultieme jeugdsentiment via Vestdijk: deel 1 van de Anton Wachter-reeks: Ina Damman. Ik was 14 toen ik ze las. En er waren veel parallellen. Anton was bangig en werd gepest. Ik had alle reden tot bang zijn, want ik was een jaar jonger dan de rest omdat ik op de lagere school een klas had overgeslagen. Ik werd niet gepest, maar hield me als underdog ook zeer gedeisd. Ik zat dan wel niet op de HBS in Lahringen (Vestdijks’ Harlingen) maar in Vlaringen (Schiedams voor Vlaardingen). En ik had een hekel aan die HBS met zijn grote ruwe jongens, het eind fietsen over de dijk elke dag, de soms ontzagwekkende leraren. Anton werd in de tweede klas verliefd, op Ina. Ik in de derde (ik was ook een jaar jonger) op Elly. Die ik jaren later wist te strikken, Els ben gaan noemen,  en waarmee ik nu bijna 50 jaar getrouwd ben. Ik weet nog dat ik die boeken verslond toen, die Vestdijk-sfeer. Die verstikkende burgerlijkheid. Een emotioneel sterk uitvergrote replica van het soort stormpjes die mijn gemoed toen teisterden, zoals het ongeloof dat zo’n onaards mooi meisje ooit iets van me zou willen weten, de verlamming van mijn tong als ik met haar zou mogen praten, de pogingen om me haar gezicht voor de geest te halen als ik haar niet zag, het onvermogen om me op mijn huiswerk te concentreren als ik aan haar dacht. En nu al lezend, merk ik dat het boek me niet boeit en dat de herinneringen diep zijn weg gestopt, onder lagen met nieuwe en anderssoortige onzekerheden. Het mijmeren is aardig….

Wat wel tot me doordringt is de sousah om de gele hesjes. Ik krijg de indruk dat er al veel exegeten zijn, Duiders, zie-je-wel-roepers. Sommigen hebben belangen, want ze proberen taal uit te slaan die de opstandige mensen moeten verleiden zich tot hun kamp te bekeren, Buma, Baudet en Wilders bijvoorbeeld. Ik voel me een zie-je-wel-roeper. Ik meen dat er al een tijd een lijn in mijn blogs zit, een lijn die te maken heeft met het doorzien “woordvoerders-spin” van one-liners, met boosheid om de afbraak van de verzorgingsstaat en toenemende inkomensverschillen.  Ik erger me er kapot aan dat de zorg met grote bezuiniging gepaard gaand wordt gedecentraliseerd “omdat de gemeente dichter op de burger zit” en de politie (die vaak te maken heeft met dezelfde gecompliceerde meervoudige problematiek bij dezelfde jongeren als de jeugdzorg) gecentraliseerd tot een landelijke politie. In beide gevallen worden alle checks and balances, alle correctie- en verbindingslijntjes verbroken en kapot gemaakt en wordt de aansturing in handen gelegd van mensen die het niet kunnen, ook omdat alle oude aansturingsmechanismen kapot zijn gemaakt. Het gebeurt door dezelfde regering. Om machtspolitieke en financiële redenen, niet om inhoudelijke, want dan zouden de redeneringen niet zo met elkaar in strijd zijn. De burger ziet het gebeuren….en gelooft haar leiders niet meer.  De troep is groot. “But it all makes perfect sense… Expressed in dollars and cents” (Roger Waters).  
Zo erger ik me al jaren eraan kapot dat de lonen in de zorg en bij de overheid, bij het onderwijs en de politie niet omhoog gaan met de markt mee. Het kabinet strijd voert met bonden om dat te bereiken en met dezelfde adem sprekend de bestuurders van onderwijsinstellingen een salarisstijging van meer dan 10% gunt. Zo erger ik me kapot dat mensen met een uitkering een inkomensstraf krijgen als ze een onbegrijpelijke brief verkeerd hebben gelezen, maar de ING-top niet wordt vervolgd wegens witwassen. Zo erger ik me al jaren kapot aan de belasting-ontwijking van multinationals en haar aandeelhouders en ziet het er nu naar uit dat ook deze weer relatief worden ontzien bij klimaatmaatregelen, terwijl ze meer dan 50% van de CO2-uitstoot leveren. Schiphol groeit. De gewone man die tickets koopt moet 7 euro vliegtaks betalen. Het is niks, druppels op een gloeiende plaat om de luchtvaartsector te ontzien terwijl de lasten van die druppels bij de vakantiegangers vallen.  “But it all makes perfect sense… Expressed in dollars and cents”. 

Als dit is wat de gele hesjes beweegt begrijp ik ze. Een politieke elite die de zwakken straft en de sterken ontziet, die de zwakken belast (omdat er nu eenmaal veel meer van zijn) en de sterken 4 miljard lastenverlichting bezorgt, die bestuurders de ruimte gunt van een loonsverhoging ter grootte van een heel salaris van hun medewerkers… dan moet je toch wel haast alle vertrouwen in die elite verliezen. Of ze nu in de politiek zitten of in de markt. In 2008 hadden we een gigantische economische crisis. Op papier zijn we er weer boven op. De veerkracht van het bedrijfsleven is zo groot dat we tegenslagen binnen tien jaar te boven zijn. We mochten willen dat het klimaat en de natuur een vergelijkbare veerkracht hadden. Maar onze elites zijn bezorgder om Shell en Unilever dan over mijn kleinkinderen. Is dat ook de kern van de protesten? 
Maar die gele hesjes… die keren zich tegen van alles, tegen klimaatmaatregelen, tegen buitenlanders en vluchtelingen, Het lijkt een berg ongericht ongenoegen waar ongetwijfeld ook weer van die Twitter- en Facebook-bots achter zitten. Er zijn teveel partijen die belang hebben bij wanorde en het vallen van regeringen (zoals in België).

Ik heb dwaalogen, zie wazig en vul met mijn hersentje in wat mijn ogen niet goed waarnemen. Zo lang dat gaat om de dagelijkse dingen als een glas op tafel zetten (in plaats van op het randje) lukt dat aardig. En het nu dagelijkse  “Rutte rot op” resoneert wel wat na 8 jaar sloopwerk aan de verzorgingsstaat. Alleen ik meen te zien dat het alternatief van ultrarechtse domme schreeuwers me nog veel minder aanstaat.  Toch maar weer een eigen partij oprichten? Zal wel zien als ik weer wat beter zie….