Ze zeggen dat ze alleen maar zeggen waar het op staat, maar ik proef angst en haat.
En ik maak alles zachter met muziek, vaak Slavische muziek, vol melancholie en weemoed, heimwee.
Het verzacht ook mijn eigen angst en haat voor angst en haat. Mijn minachting voor rechtse denkers en idioten als Trump. Een beetje dan.
Want als er iets niet te vertrouwen is, zijn het de elektische sporen in het brein die van waarneming naar oordeel lopen. Neem Kavanaugh. Als ik het goed begrijp van het type de-kortste-weg. Op mijn studentensociëteit liep daar ook meer dan een handvol van, bierdrinkers, grote bek. De wijndrinkers probeerden de meisjes met woorden te betoveren, deze bierbrallers waren direct in hun taal en handtastelijkheden. En vaak gingen ze een kwartier later met de arm om een betast meisje naar huis. Ik vond het vreselijk. Maar was dat nou ethiek of jaloezie? Of uiteindelijk tot ethiek getransformeerde jaloezie?
En alsof dit al niet gecompliceerd genoeg is, in het geval van Kavanaugh wordt daar door alle partijen een laag politieke ethiek overheen gelegd. Politieke ethiek die weer gekoppeld is, voortkomt uit, angst en haat, of dat recht praat. En dan lijkt het of je politiek probeert recht te praten dat een 17 jarige dronken over het paard getilde klootzak zijn bronst afreageert op een vrouw die dat niet wil.
Een van de dingen die het succes van Homo Sapiens verklaren is zijn vermogen tot abstract denken en dan vooral over begrippen en symbolen die het mogelijk maken om tot omgangsvormen te komen die kunnen leiden tot vertrouwen in mensen die je niet kent. Dat geldt zeker voor de omgang tussen mannen en vrouwen. Maar: De laatste grootste abstracte constructie die handel en monetaire omgang op mondiale schaal mogelijk maakt, oorlogen onaantrekkelijk maakt, is de combinatie van de “rechtsstaat en het internationale verdrag”. Een moeilijkheid daarbij is, dat je moet inzien dat deze abstractie op lange termijn voordeliger is dan de bevrediging van je behoefte aan (vul maar in, veiligheid, politiek succes, commercieel succes, banen in de auto-industrie) op korte termijn. Je kunt dus uitrekenen dat die abstractie voortdurend onder druk staat. Zeggen waar het op staat, dat we straks in merendeel niet van vreemde smetten vrij blank meer zullen zijn, zeggen, dat we straks onder de sharia zullen leven, dat die vluchtelingen onze huizen en baantjes inpikken, dat in moeilijke postcodes mensen maar eens dubbele straffen moeten krijgen, zeggen dat we ons als Amerikanen nooit naar het internationaal strafhof zullen schikken. Al dat zogenaamde zeggen waar het op staat, zonder de inzet van al te veel denkkracht, dat zeggen waar het op staat om verontruste burgers te paaien en zo aan de macht te komen of te blijven, ondermijnt de rechtsstaat en de internationale orde.
En dat maakt mij dan weer bang. En dat leidt dan weer tot een neiging om Trumpjes en Orbannetjes, Erdogannetjes, Maytjes en Johnsonnetjes en hier dan naast Wilders en Baudet zelfs een handvol respectabele VVD-ers te minachten en te haten. En dan gooien we er maar weer een laagje Rachmaninov, Kodály, Skriabin, Janácek overheen en begrijp ik ze wat beter. Maar ik krijg de meloen niet ingeslikt.
Een wereld, waarvoor ik me meer dan een half leven heb ingezet, verantwoordelijk heb gevoeld, politiek dus, is aan het verworden tot een kapitalistische ratrace, waarin zelfs een verkrachting van een respectabele vrouw inzet wordt van een politieke strijd om de kleur en richting van het hoogste rechtscollege in Amerika, een college dat over recht zou moeten gaan en niet over politiek, in theorie dan. Want een land dat zo verscheurd is kent nauwelijks nog ruimte voor neutraliteit en recht. En hier leidt de behoefte om de grootste partij te blijven tot tegen-grondwettelijke prietpraat. Ik kan niets meer doen. Alleen bedroefd en ernstig verontrust toekijken. Ik kan me niet meer verantwoordelijk voelen, laat staan vertegenwoordigd. Ik kan niets doen aan de opkomst van rechtse bewegingen die anti-semitisch, anti-moslim, anti-bourgeoisie, anti-weet-ik-veel-allemaal-niet en daarmee volstrekt anti-democratisch zijn. Die patriottisme of liever nationalisme prediken, die de hegemonie van de witte man in zijn eigen huis tegen alle regels in willen beschermen, alle vreemde smetten willen weren en verwijderen, en daarmee au fond fascistisch zijn.
Wat kan ik nog. Muziek draaien dan maar?
The answer is blowing in the wind. Waar blijft de nieuwe protestzager? De nieuwe Bertold Brecht?