“Weet je, mijn vriendin zei dat ik maar eens langs de huisarts moest gaan. Ik was vreemd moe en had veel dorst.” Er kwam een plotselinge grimas. “Ik heb altijd een hekel gehad aan ouwe kerels die het over ‘mijn vriendin’ hebben als ze hun vrouw bedoelen, maar ik ben niet getrouwd. We kennen elkaar niet eens zo lang. We verdrijven alleen mekaars eenzaamheid wat. Maar goed ik naar die pil en die begon over suiker en dat ik meer dan 20 kilo te zwaar was. Ik kreeg een dieet en moest maar gaan sporten. Nou en dit kan als je vijftig bent”
Hij hijgde wat. De loopband stond op maximale helling en hij liep niet rechtop, maar had zijn handdoek om het ding geslagen en hing daaraan, achterover, waardoor het hele inspanningseffect van die helling verdween. Ik zei er wat van. “Ach maakt allemaal niet uit. Ik loop anderhalf uur zo. Dan heb ik volgens dat ding 1500 calorieën verbruikt. Nou zullen het er 1000 zijn omdat ik het verkeerd doe. Dit is wat ik aankan en dus is het goed”. Ik vroeg of het al hielp, dieet en sport. Ja de eerste vijf kilo waren eraf.

“En hoeveel is er bij jou al af?” Vroeg hij. Grappig hoe mensen hun eigen referentiekader op anderen projecteren. “Vrijwel niets, ik begon op 92 kilo en ben nu op 91. Ik had niet van dat soort doelstellingen. Een beetje fit blijven, dat is alles”. Hij knikte. “Mooi dat je er nu mee begint. Als je straks 60 bent doe je dat niet meer”. Ik grinnikte. “Wat doe je voor werk? Hebben ze je daar geleerd om zo complimenteus te zijn?”. Weer dat referentiekader. Hij begint op zijn vijftigste, dan kan ik niet veel ouder zijn. Maar toen ie mijn leeftijd hoorde leek hij wel gerustgesteld. Dit kon je dus lang volhouden. Dan hoefde hij ook niet zo’n haast te maken. “Stop je nou al?” Hij zag me op de cooldownknop drukken. Mijn 20 minuten zaten erop. Mijn rondje andere apparaten ging nu beginnen. “Ik doe alleen maar dit en dat buikspierding daar. En elke dag hè. Nou veel plezier.”

De andere sportschoolbezoekers zijn niet van die praters. We knikken wat naar elkaar. Roepen hoogstens soms iets over uitsloven. De jonge mensen die er werken zeggen me elke keer weer dat ik goed bezig ben en zo. Maar dit soort lange gesprekken zijn zeldzaam. Je spant je in op loopband, of crossstrainer of roeiapparaat. Dat heeft effect op je adem en dat praat niet lekker. En de krachtoefeningen hebben ook iets dat naar binnen keert. Ik noem het wel eens “mind-emptyness”. Mijn geest raakt leeg. En dus staat mijn kop ook niet erg naar dit soort lange conversaties.

Maar een paar dagen later was ie er weer op hetzelfde tijdstip als ik. Hij had me gegoogled. Gevonden wat ik deed en dat ik echt al zo oud was. “Dat zweten heb je zeker pas geleerd nadat je ambtenaar af was”. Ik grinnikte en zei “Ja en je kan aan me zien dat ik ook nooit iets heb hoeven doen en ook niks heb meegemaakt omdat ik ambtenaar was natuurlijk. Daarom schatte je me in de vijftig”. Hij grinnikte. “Ik ben ook even ambtenaar geweest, bij sport. In het onderhoud. Maar ik ben nu chauffeur. Daarom werd ik ook zo vet. Je zit de hele dag”. Hij had zijn anderhalf uur loopband erop zitten. Hij veegde het zweet met zijn handdoek van het hoofd. De buikspieren moesten nog. “Het is wel een lekker ding die vriendin van me. Ik heb er hier nog geen een gezien die er beter uitziet, nou ja, op die blonde instructrice van het powersteppen na dan”. Hij trok het gezicht van een man die aan een lekker ding denkt, tong langs de lippen. “Ja en zo jong als die blonde is ze geen eens. Ook al in de veertig. Ik snap het eigenlijk niet. En vaak geloof ik het ook niet. Zij kwam naar me toe omdat ze me eenzaam vond. Wat heb ik haar nou te bieden. Geld heb ik níet na de scheiding, ben 49, en niet eens gezond. Ik ben bang om samen te gaan wonen, maar zij vindt dat stom omdat twee huizen veel duurder is”. Hij legde zijn handdoek op het buikspierding zoals hij het noemde. “En ik heb nogal wat meegemaakt. Weet je. Op een dag kwam ik vroeger thuis dan gepland en vond ik mijn vrouw met mijn halfbroer in bed. Ik heb ze er allebei uitgetrapt. Maar ja, hij was al getrouwd en wij hadden ook nog een dochter en dat ging zo niet en dus ben ik een dag later maar weggegaan. Die halfbroer van me, hij kan nog beter lullen dan ik. De familie heeft zijn kant gekozen. Ik zie niemand meer van hun. Twee jaar later krijg ik een andere vriendin. Die meid wou zwanger worden en slikte dus stiekem de pil niet meer. Na een paar maanden stuurde ze me langs de dokter omdat ze nou toch wel eens zwanger had moeten zijn en verdomd, het lag aan mij. Mijn dochter was dus ook mijn dochter niet. Ik heb haar dat verteld toen ze veertien was. En toen wou ze even later natuurlijk uit alle macht weten wie dan wel haar vader was. Nou begin eens bij oom Frank zei ik. Heeft ze gedaan en nou zie ik mijn kind ook nooit meer. Lang verhaal kort, die nieuwe vriendin vond een kind belangrijker dan een kerel en trapte me eruit dus. En dus scharrel ik af en toe maar wat”.

Hij ging op het buikspierding zitten en deed een paar oefeningen. Toen stond hij weer op. “Weet je. Ik vertel je dat nou en dan lijkt het net of het me hoog zit, maar ik denk er eigenlijk weinig meer aan. Die exen, halfbroer, mijn dochter en familie, dat ligt allemaal achter me. Ik dacht er aan omdat ze vanmorgen weer tegen me begon over de vraag welk huis we nou samen…. en dan weet ik weer dat het nooit helemaal weggaat natuurlijk. Daar komt mijn aarzeling vandaan natuurlijk. Ik wil niet weer zo gekwetst worden, maar dat andere ligt achter me. Het raakt me niet meer. Ik heb ook geen foto’s meer enzo. Ik heb dat los gelaten. Maar helemaal los, moeilijk hè.” Hij krabde op zijn kop en begon vastberaden te kijken. “Loslaten meneer, ja hoor. Lul. Als ik me zo hoor praten ben ik een sukkel dat ik niet bij haar intrek. Dat is pas loslaten. Vastpakken wat er nu is”. Hij draaide zich om, pakte zijn handdoek en zijn water. “Ik ga het haar nu zeggen, zij mag kiezen in welk huis. Tot overmorgen”.