Mn echtgenote kwam vragen wat ik deed en had gedaan. “Wie ik? ik weet niet…” Er moest een boompje uit achterin de tuin. Ik was eraan begonnen, maar na geconstateerd te hebben dat het gereedschap niet deugde, was ik gestopt. Ik stond kennelijk al meerdere minuten stil achterin de tuin. Ik wist niets meer.

Er was al een dikke tak af, dat wel, maar dat was ik kwijt. Dat ik al boodschappen had gedaan ook. Het moet even heel erg zijn voor je omgeving om te zien dat je de draad kwijt bent. Maar als je van het bestaan van draden even niets afweet is dat geen draden hebben voor de man die even geen geheugen heeft geen enkel probleem. Je weet niet wat je niet weet, je weet niet wat je mist en dus mis je niks.

TGA, Temporary General Amnesia. Tijdelijk algemeen geheugenverlies. Een kennelijk onschuldig verschijnsel dat voorkomt bij mensen boven de 50. Er is geen grote aanleiding om te verwachten dat het vaker gaat gebeuren. Men weet niet goed hoe het komt. Soms na grote inspanning. Als goede seks. Shit, dacht ik toen ik dat las. Ben je wat ouder, heb je dat weer eens en ben je dat direct volledig vergeten. Het leven kan wreed zijn. Henk Krol heeft dus best een punt wou ik maar zeggen. Dat zagen wou ik dan best vergeten.

Verder had ik dus niets. Ik praatte gewoon, had trek in een boterham, ik zag alles, al mijn spieren deden het nog. De taal was niet weg. ik wist wie ik was en mijn gevoel voor humor functioneerde als vanouds. Ik was niet bang of in de war. Er waren geen neurologische verschijnselen die op iets ernstigs wezen. Het enige was dat ik even niet meer wist wat er in de laatste anderhalf uur was gebeurd en hoe zich dat verhield tot de rest van de wereld en de tijd. Je wordt ouder pappa, geef het maar toe. En dat is geen leuk soort toegeven…

Dat proces waarin het geleidelijk allemaal weer terugkwam, (nou ja allemaal, wat ze me allemaal hebben gevraagd, er waren ook 3 kleinkinderen bij, toen ze me aanspraken heb nog alleen van horen zeggen, ik heb daar zelf nog geen herinneringen aan) was eigenlijk het meest absurd. Nog heb ik het gevoel dat ik af en toe in een onlogische absurdistische film zit. Ik wist wel snel dat het dinsdag was en hoe laat ongeveer en dat ik nog niet had geluncht. Maar het is gek als je je begint te realiseren dat mensen je allemaal dingen vragen die zij al weten en waar jij dan over moet nadenken. En met moeite en dat je dan het gevoel krijgt dat je iets bijzonders hebt gedaan, alsof je iets uit een snelstromende rivier hebt gepakt. En heel langzaam dringt het besef binnen dat je even kwijt bent wat er is gebeurd, maar hoe lang dat duurde, hoeveel je mist is onduidelijk. Ik zag me opeens weer die afgezaagde tak uit het struweel trekken, de kettingzaag smeren en uitproberen en toen wist het grootste deel van de sequentie weer. Maar dat ik smiddags twee afspraken had herinnerde ik me pas weer een uur later. En ik geloof nu nog even niet wat ik heb opgeschreven over het moment waar die afspraken naartoe zijn geplaatst. Zelfs toen kostte het me moeite om er bang van te worden. Er was wel wat, ik liep rond als of ik watten in mijn hoofd had en in watten liep. En dat knaagde. En de bevreemding van dat gat in mijn bestaan begon steeds werkelijker te worden en daarmee steeds ernstiger.

Ik schreef al eerder aarzelende volzinnen over de mate waarin ik het menselijk denken en het menselijk geheugen vertrouw. Dat ging over gezond functionerende breinen. Ik schreef ook over de mate waarin ik denk dat een aantal politici als Trump een ziek brein hebben. En nu mag ik het hebben over het mijne. Die aarzelingen over gezonde breinen komen voort uit de gave om enigszins afstandelijk naar mijn eigen gestuntel te kunnen kijken. Daar is nu een hele nieuwe dimensie aan toegevoegd.

Als de medicijnmannen gelijk hebben die vanmiddag geraadpleegd zijn, is er geen structurele reden tot ongerustheid en is de kans vrij klein dat ik het nog eens meemaak. Laten we daar voor tekenen. Eén keer was ruimschoots genoeg