Wat zijn dromen? Verwarde flarden van onbetekenende gevolgen van hersenactiviteit in de slaap? Hersenactiviteit die te maken heeft met het opbergen van informatie en belevenissen van de afgelopen dag?
Wat zijn dromen? De beeldende metaforen van een brein dat laat merken dat je ideaal en de werkelijkheid nog niet overeenstemmen, metaforen van praktische verlangens om het beter te doen dan je het deed, beter te hebben dan je het hebt, minder fouten te hebben en te maken?
Wat zijn dromen? Hardnekkige echo’s van trauma’s? Van pijn en onmacht?
Wat zijn dromen? Wegen naar kennis hoe en wie je echt bent onder die platte oppervlakte?
Allemaal denk ik. Maar wat is er interessant? Alleen de laatste twee denk ik, of liever de allerlaatste alleen, als je die kunt onderscheiden van de terugkomende flarden onmacht en eenzaamheid tenminste, wat ik vaak betwijfel…

I’m going to find myself a girl
Who can show me what laughter means
And we’ll fill in the missing colors
In each other’s paint-by-number dreams
Jackson Brown, the Pretender 1979

Hoeveel dromen zijn paint-by-numbers? Vakjes met genummerde kleurinstructies? Instructies van reclamemakers en opinieleiders? Hoeveel zijn er echt? Tussen mijn 15e en 25e waren dit vaak de verwachtingen die ik met echte dromen verwarde… Ik weet alleen niet meer of ik ook vaker echte dromen had toen. Ik was bezig met wat Jackson in the Pretender opvoerde: het worden van een jonge man die een “Pretender”aan het worden is, die werk zoekt, een huis en een vrouw en zich tegelijkertijd afvraagt of dat is wat hij wou en droomde, of niet eigenlijk “the ships carrying their dreams sailed out of sight…”. Maar die dromen die out of sight raakten waren eigenlijk nauwelijks dromen van een andere orde toen, hoogstens de gemiste kans door het nee zeggen tegen een avontuur in Ivoorkust bijvoorbeeld…

Echte dromen gaan, denk ik, over een dieper verlangen. Roger Waters van Pink Floyd schreef in 1979 een songtekst de ging over de verwarring tussen twee werelden: een dokter die hem tranquilizers toedient om toch te kunnen optreden en een ongrijpbare soort droomstaat die dichterbij dromen staat die ook dromen zijn in de twee pittiger betekenissen van het woord, trauma en wezen…

Hallo, is daar iemand….
je hoeft alleen maar te knikken als je me kan verstaan….
Ben je thuis?
Kom op nou
Ik hoor dat je je rot voelt
Ik kan je pijn verlichten en je weer op de been helpen
Ontspan
Ik moet eerst wat meer van je weten
wat basale dingen
Waar zit de pijn?

Er is geen pijn? Je zakt weg
Een schip in de verte
Rook aan de horizon
Je komt alleen maar door in golven
Je lippen bewegen wel maar ik hoor niet wat je zegt

Toen ik kind was had ik eens koorts
Mijn handen leken wel twee ballonnen
Nu voelt t weer net zo
Ik kan het niet uitleggen, je zou me niet begrijpen
Zo ben ik niet.
Ik ben comfortabel verdoofd…

Ok een speldenprik en het doet niet zeer meer
Het kan zijn dat je je even beroerd voelt
Kan je al staan?
Ik geloof dat het gaat werken
Dit sleept je wel door de show heen
Kom het is tijd om aan de slag te gaan

Er is geen pijn! Je zakt weg
Een schip in de verte
Rook aan de horizon
Je komt alleen maar door in golven
Je lippen bewegen wel maar ik hoor niet wat je zegt

Toen ik een kind was zag ik een vage glimp
Uit mijn ooghoek
Toen ik me omkeerde om te kijken was het weg
Ik kan er nu niet meer de vinger op leggen
Het kind is volwassen nu
De droom is weg
Ik ben comfortabel verdoofd geraakt

De songtekst lijkt op een dialoog tussen dokter en op te lappen artiest, maar is tegelijkertijd een innerlijke dialoog. Beelden lopen over elkaar heen. Verre schepen suggereren een oceaan: een beeld voor begin zonder of juist van het einde, het einde van de vaste grond onder je voeten, het begin van oneindigheid, opgaan in een alles… Een rookpluim, meer niet, verwaaiend in de wind, “all we are is dust in the wind”, om een andere songtekst te citeren. Pijnlijke onhandige handen, de ongrijpbaarheid van het leven of de essentie ervan. Het niet kunnen vangen van die essentie in woorden of beelden: de ooghoek, als je wilt kijken is het weg, alleen de onvolwassen ogen van een kind kunnen de glimp zien…
Je komt alleen door in golven: ik vraag me af hoe vaak ik me bewust ben van het voortdurende pendelen tussen die bewuste en opgelapte staat, van de show, van de paint-by-numbers.. die de wereld vraagt en waarop mijn in de wereld staande aanwezigheid antwoord wil geven en aan de andere kant die ook bewuste staat van niet comfortabel verdoofd zijn, van als gebroeders Broederland op weg zijn naar de zee, van onmacht om de wereld beter te maken, die wereld ook van die dubbele essentie van er alleen in staan en tegelijkertijd deel te hebben aan waar die oceaan voor staat.

Er zijn songteksten die een mooie start voor een meditatie kunnen zijn… het loont soms om niet alleen naar de muziek te luisteren (zoals de scheurende gitaarsolo aan het einde van ‘Comfortably Numb’ die de mij inspireerde om dit er allemaal achter te zoeken), maar op die golven van de muziek diepten te laten binnenkomen die misschien alleen van jou zijn en niet van de dichter, who cares…