And he said: “Son, this world is rough
And if a man’s gonna make it, he’s gotta be tough (Johnny Cash, A boy named Sue)
Tussen mn 15e en 17e was ik verslaafd aan Country. Muziek van de stoere witte man. De witte man die die doodde om de vrouw waar hij verliefd op werd. De witte man die om voor zn meisje te kunnen zorgen a Klondyke-claim kocht en met zijn team of Huskies North to Alaska trok where it in springtime fourty below is. En sweet little Jenny maar wachten tot ie terugkwam met a band of gold for sweet little Jenny’s hand.
Ja, de vrouwen, man, onbetaalbaar. Het zijn goodhearted women, lovin’ a good-timin’ man. Met loving arms to cling to, and something warm to come home to. Vrouwen die vol bewondering en vergeving zijn about the (mannen-)things they don’t understand, Nee niet alleen Tammy Whynette stood by her man.
En de man op zijn queeste, ver weg van de Cottonfields at home in, nu niet in Alaska, maar bijvoorbeeld Detroit nu, By day I make the cars, by night I make the bars. Dronken dreaming about the girl who has been waiting for so long…. Want wachten op je, man, dat deden ze, dat doet een goede vrouw. En als het dan toch fout liep? With the blood from my bohohody, I can start my own still, Oh if drinkin don’t kill me, your memory will,
Toen Spotify met mn kabel-arrangement mn leven binnenviel heb ik een C&W-playlist gemaakt, met al dat soort ouwe zooi van 50 jaar geleden, Vandaag moest ik naar Maastricht heen en weer en van de vijf uur die dat rijden was heb ik vier uur mee zitten galmen met dit soort zooi. Want de muziek die je op je 16e vaak draait, zing je op je 70ste nog zo mee. De dragende gedachte erna werd:

Has America ever been that great? Mean it? OK Man, Lets make America great again.

Het is niet alleen de vertrokken staalindustrie en de kwijnende auto-industrie. De naar China en Mexico vertrokken “maak-banen”. Het is niet alleen de hypothekencrisis. Te vaak is de witte man in het werkende middelste stuk van de VS zn baan en zn huis kwijt geraakt. Maar hij is ook zn wereld kwijt. De wereld waar “The White Man Rules”. Waarin hij het vanzelfsprekend voor het zeggen heeft, zijn rechtvaardigheid de juiste is, en de vrouw hem de domheden waarmee dat natuurlijk ook gepaard gaat vergeeft (but when we get behind closed doors, oh she let’s her hair hang down. And she makes me proud that I’m a man). Mannen met dat wereldbeeld hebben een gender-beeld gekozen dat niet meer werkt. Als deze verkeerde soort masculiniteit in dit soort liedjes die na de tweede wereldoorlog door miljoenen Amerikaanse mannen werd meegezongen verankerd is geraakt in hun zelfbeeld en wereldbeeld, tja, dan missen ze een soort Amerika dat nooit meer terugkomt als het al ooit bestond, en leven ze een leven waarin dit ideaalbeeld steeds verder weg raakt. Eerst een zwarte president, dan een vrouw…. Vrouwen horen niet te begrijpen wat een man allemaal moet doen voor zn land en zijn -en haar- geluk… Ze horen te wachten, in de keuken en dankbaar te zijn voor de wasmachine… En als andere mannen er ergens een rotzooi van maken in de wereld, ga je er heen, als “Rider in the Rain” als te hulp schietende sheriff in een wit pak om de in het zwart geklede Hispanics of spleetogen uit te moorden. Everybody gratefull (No they’re spitefull and they’re hatefull, so let’s drop the big one now, zong Randy Newman ooit in Foreign Policy).

Ik zat in de auto stiekem een beetje een traan te laten, voor de man die verlangt naar een wereld die nooit heeft bestaan (tenslotte zat ik het als middelbare scholier ook op te zuigen, naast de wereldliteratuur). Een man die tegen de stroom van de veranderingen in de wereld in, zijn vanzelfsprekend soort autonomie terug zoekt, een van zelf sprekendheid die nooit heeft bestaan, behalve in liedjes, films en in mannengemeenschappen als het leger. Er komen andere machten op, andere culturen. Vluchtelingen overspoelen de wereld. Er wordt in de VS in sommige staten meer Spaans gesproken dan Engels. But if a man’s gonna make it, he’s gotta be tough, He, Johnny Cash?
En als de rechtbank je rechters niet wraakt, Geert, wat dan? Verbaal geweld van de verliezer?