Het is omdat de woorden over elkaar heen buitelen.
Omdat de ene gedachte de andere oproept en zo een onvoorspelbare keten veroorzaakt.
Het is onrust, dus. Opgeschreven stromen die de stilte als in een meditatie wegduwen.

Ik lees al schrijvend en schrijf lezend.
Zo wakker ik de onrust aan en sus hem tegelijkertijd.
Ik vermoed dat opschrijven eigenlijk neerkomt op warboel begrijpelijk ordenen.
En dat is au fond volstrekt onmogelijk, omdat de orde kunstmatig is en de warboel realiteit. En ook deze zin suggereert zoveel orde dat hij wel nonsense moet zijn.

Waarom likt een hond zijn kloten, omdat hij het kan. Waarom een mens niet? ….
Dertig jaar schrijf ik al. Vijf en twintig jaar lang heb ik het weggegooid. Nu publiceer ik het af en toe. Klotenlikken omdat het kan?
Of is er plots behoefte aan publiek? Was die behoefte er altijd al maar… wat maakt dat de drempel lager werd?
De groeiende ontremming van de oude dag?

Hoe ouder je wordt, hoe meer ontremd raakt, immers? Ik hoorde het mezelf ineens zeggen van de week. Er is steeds meer wat er niet toe doet, zodat het lijkt alsof wat er nog wel toe doet van zwaarder belang wordt. Optisch bedrog van orde? Moed is een leugen als je maar wat doet.

Maar ik vrees dat het ook is, omdat ik uit de tijd groei en dat ik de echo’s van wat ik in mijn orde van belang vind wil versterken en de wereld, nog net in ook “mijn tijd”, wil laten horen zolang ze nog een beetje hoorbaar zijn.

Zoals solidariteit, en internationale samenwerking, en emancipatie van mensen met weinig kansen en weinig opleiding. Zoals de waarde voor de vorming van de persoonlijkheid van kunst, van goede muziek. Zoals respect. Zoals dat vrijheid en vrijheden nooit absoluut zijn, ook de vrijheid van meningsuiting niet. Zoals …. Al die dingen die langzaam worstelend tot aan hun middel in het moeras van de marktwerking en individualisme zijn weggeploeterd. De echo’s van een links Gutmensch? Alleen al dat dat zo heet tegenwoordig

Dat de onvoorspelbare keten hier uitkomt en stopt….???

En op dit moment is er, de dag na Nice, een poging tot staatsgreep tegen Erdogan door het leger. Ik zou blij kunnen zijn over het einde van het bewind van een gevaarlijke supernarcist, ik kan treuren om de doden die volgen, ik heb afgeleerd om te denken dat ik kan voorspellen wat voor goeds hieruit kan voortkomen. De woorden buitelen niet meer… De werkelijkheid bevestigt weer haar chaotisch karakter, daar kan een brein niet tegenop