Terrorisme en neoconservatief nationalisme/racisme zijn twee soorten kanker die beide van “angst” leven en elkaar nodig hebben. De ene voedt de andere. De ene voedt de angst voor moslims, de andere discrimineert ze zodat ze marginaliseren en een prooi worden voor extremisme.
Aangevallen worden, beledigd worden, het voedt in de hersenen een vecht/vlucht-spoor, waarin de wereld digitaliseert en uit vrienden en vijanden gaat bestaan. Nuances vluchten. Bush oreerde na 11 september ook, dat wie niet meedeed in de strijd tegen het terrorisme het terrorisme steunde. Wie even nadenkt ziet het absurde ervan in en toch, het gebeurt, en steeds weer.
Terrorisme zou onze waarden aanvallen, onze manier van leven. Het is onzin. Terrorisme is woede die voortkomt uit de sensatie gediscrimineerd te worden. Dat zijn juist (on-)zinnen die uit een nauwelijks meer genuanceerd denkmodel voorkomen dan dat wie niet meevecht is tegen me. Het is de vraag of er voor denken veel ruimte is in een brein dat wordt gedomineerd door de vecht/vlucht-hormonen. Het is een brein dat zo in paniek is dat het vraagt om “leiderschap”.
Leiderschap, zie wat de Trumpisten over Trump roepen. Hij is een leider, want hij staat voor ons en onze zaak. Hij is sterk en succesvol. Hij is eerlijk en dus mag hij beledigen. Hij is tegen experts, want experts adviseren alleen en nemen geen verantwoordelijkheid. Je kunt beter verantwoordelijkheid nemen zonder te weten wat je doet dan ergens verstand van hebben en niets doen. Waarheid is een irrelevante kategorie. Het gaat om herkend worden in je emotie van angst voor wat zich ontwikkelt, herkend in je bange wereldbeeld, en je afkeer van de generatie (politici) die je teleurgesteld hebben.
Omdat politici teleurstellen moet het volk weer aan het roer. Het liefst in een referendum. Dat politiek ooit is uitgevonden om de primaire emotie van “het volk” te dempen en reacties te vertragen… om te voorkomen dat we elkaar in kleine burgeroorlogen voortdurend afslachten, vergeten we maar even. We hebben de democratie met gekozen (hopelijk wijze) vertegenwoordigers uitgevonden omdat dat beter is voor iedereen. Een brein in de vecht/vlucht-stand ziet de aarzeling en interpreteert dat als zwakte. Een beetje handige volksmenner die angst gebruikt in speeches kan een volk zelfs via een referendum al zijn rechten ontnemen als hij ze uitlegt dat hij dat voor hen doet. Zie Turkije nu.
Alle wijsheid begint met, alle doorbraken van vicieuze cirkels beginnen met twijfel en kritische zelfreflectie. Voor “leiders” is twijfel en kritische zelfreflectie “dodelijk”. Van leiders hoef je dus geen oplossingen en doorbraken te verwachten, maar een handhaving van de ellende waaraan hij/zij het gezag is gaan ontlenen. Tenzij de twijfel en reflectie in het verborgene plaatsvindt. Ik help het hopen…
Blijft de vraag wat het is dat mensen steeds zo teleurgesteld raken in de politiek. In “Den Haag” en “Washington”. Blijft de vraag hoe het komt dat politieke partijen afbrokkelen en steeds minder mensen zich door hen vertegenwoordigd voelen. De wereld verandert snel. Arbeid en kapitaal migreren nu snel over onze wereld heen. Werk verdwijnt naar Oost Europa en China, naar Bangladesh. Mensen uit Oost Europa, het Midden Oosten en Afrika komen hierheen naar de rijkdom en jammer genoeg ook naar de verdwenen banen. De wereld wordt onbegrijpelijker. Is dat het? Of zit de politiek inderdaad vol circuits waaruit men zelf niet meer ontsnappen kan?
Het wordt tijd voor “denken”, geachte leiders en niet voor onwetende daadkracht en hang naar een onbereikbaar verleden…