Wie mij een beetje kent weet dat ik geen bewonderaar ben van van Gaal. Maar nu begint ie m’n hart te stelen. Louis tegen de tabloids. Een ongelijke strijd, maar hij gaat hem aan. Onverdroten, tot de laatste snik: “Ik zal week in, week uit, blijven herhalen wat ik nu zeg: Ik reageer niet op verzonnen nieuws”.
Wie mij een beetje kent weet dat ik geen bewonderaar ben van een deel van de pers, de roddelpers en een deel van de sportpers met name. In alle landen met een “grote competitie” zijn kranten actief die geheel of grotendeels worden gewijd aan voetbal. Tussen die kranten heerst een moordende competitie. Als er geen nieuws is, en hoe vaak is dat niet zo, publiceert men in het gunstigste geval roddels en als die er niet zijn dan creëer je roddels, die weliswaar niet te verifiëren zijn, maar wel gaan rondzingen. In Engeland zijn dat the Tabloids, de kranten met tieten op pag. 1,2 of 3 en roddels en met dikke sportbijlagen. Het zijn journalisten die ten onrechte die titel dragen en misbruik maken van de grondwettelijke bescherming die de kritische pers terecht geniet.
Mijn twee niet bewonderde partijen botsen nu. En ik kies partij. Voor Louis. Louis is een beetje een “one-trick-pony”. Zijn belangrijkste talent is voetbal. Daar hoort hij, vooral ook in zijn eigen ogen, tot de absolute wereldtop en waarschijnlijk heeft hij gelijk, of had hij dat. Voor zijn voetballers is hij een buitengewoon autoritaire, maar ook zeer liefhebbende vader. Verder lijkt het mij een verrekt aardige ruwe bolster buiten de arena van het voetbal, die veel geld en tijd besteedt aan de bestrijding van spierziekten. Het probleem dat Louis heeft is dat hij zich bewust lijkt van de betrekkelijke eenzijdigheid, genoeg van zichzelf houdt om zich niet om te laten duwen, en dus des duivels wordt als men twijfelt aan zijn gezag op voetbalgebied. Hij heeft wat de amateurpsycholoog die hier aan het tikken is een “Autoriteitscomplex” noemt, vanwege de betrekkelijk smalle basis waarop dat zelfrespect rust. De uitingsvorm bij Louis is niet een neerslachtig ineenschrompelen, zoiets als “zie je wel, dit kan ik ook al niet” of zo, Nee Louis kiest de aanval. “Ben ik nou zo slim of ben jij nou zo dom?!?!”. Hij deed het hier, in Spanje, in Duitsland en nu ook in the UK. Louis trekt een geurspoor van agressie, dat het verkeerde journaille op het vinkentouw zet. Let’s bash Louis van Gaal and the show is on….
Het aardige is dat de rest van voetballend Engeland of Nederland de schouders ophaalt. “Je weet dat het zo gaat in Spanje en Engeland. De krant moet vol. Niet op reageren”. When you can’t stand the heat, stay out of the kitchen. Zoals de voetbalwereld een beetje schouderophalend ook het wangedrag van fans afdoet: Een kleine minderheid van loosers, beledig niet je supporters door te fel te worden… Het gedoe van de voetbalpers is een natuurverschijnsel, haal je schouders op en leef door. Wantoestanden horen erbij kennelijk.
Maar wantoestanden zijn het. De discriminatie op de tribunes is onacceptabel. Journalisten die om de omzet en de winst van hun krant nieuws verzinnen zijn onacceptabel. Ze zouden door de bond van het journaille geroyeerd moeten worden, uit hun vak geweerd, en ik vind het prachtig dat Louis als een ware Don Quichotte de windbuilen te lijf gaat. Nou, niet direct. Ik vond het eerst even dom, ik schaamde me weer een beetje als Nederlander voor die botte boer die in steenkoolengels de boel op stelten ging zetten. Ik vind het nog steeds onhandig dat hij de slachtofferrol kiest “Truus vindt het vreselijk om zulke dingen over me te moeten lezen, en wat dacht je van m’n kinderen en kleinkinderen”. Als je dat zegt gebruik je anderen om te zeggen hoe erg je het zelf vindt. Onhandig.
Maar nu hij de aanval kiest… Prachtig, “heb je met de eigenaar gesproken, heb je met…” en dan volgen namen. En “ik zal er voor zorgen dat over jou wordt gezegd en geschreven dat je ontslagen wordt. hoe heet je?”. Hij heeft de moed om het mechanisme openbaar te maken en publiekelijk aan de kaak te stellen dat wat nu hem pakt, maar voor en na hem zoveel anderen. Liever met opgeheven hoofd verliezen, dan bukken. Het zal bij zijn syndroom horen, maar ik heb respect voor de moed die hij toont. Zouden er meer moeten doen in de voetballerij en politiek….