Obama pinkte een traan weg. Een traan bij de gedachte aan de doodgeschoten kinderen in zijn land. Aan misschien ook wel de gezinnen van doodgeschoten kinderen die hij in zijn tijd als maatschappelijk werker in Chicago had bezocht met slecht nieuws. Mij ontroerde het. Dit soort diepe betrokkenheid bij de mensen in je land. Hij zei dat hij bij de gedachte aan die kinderen elke keer weer “mad” werd. Mooi vond ik het.
Vervolgens bleek het allerlei malle reacties op te roepen. De republikeinen die het als een teken van immense zwakte zagen. Barack Watje Obama. Een beetje kerel heeft zijn emoties in bedwang. Een huilende vader des vaderlands? Geen gezicht. Er is in dat land nog een vrij massieve groep van mensen die naar ons beeld zijn blijven steken in de tijd van de eerste treinen en de westerns. Mensen die vrijgevochten (willen) zijn, geen belasting willen betalen, geen overheidsbemoeienis, geen correcties op uit de hand gelopen situaties, het recht van de sterkste. Ze bezetten nu een bezoekerscentrum in een natuurgebied uit protest tegen een mogelijke beperking in de wapenwet. Daar is anarchisme een zwak woord voor. Daar zou Barack Watje nooit ontzag verwerven. Laten die mensen maar lachen om een betrokken mens dat beschavingsbewijs een paar generaties verder is… Dacht ik.

Vervolgens komt er cabaret op gang, waarin de traan in verband wordt gebracht met de manier waarop vrouwen hun zin proberen te krijgen (en verwende kinderen bij gevoelige vrouwen). Barack Mietje Obama. Wie ver wil komen in het politieke bedrijf, hij houdt zich liever ver van de indruk dat hij op deze manier dingen wil bereiken die met het normale politieke spel niet lukken. Die indruk had ik helemaal niet… Ik zag iemand die boos en verdrietig was geworden over de domme tegenstand in zijn land, tegenstand die het aantal slachtoffers alleen maar laat oplopen. Terecht.

Tenslotte zie ik Wouter Bos bij Matthijs in DWDD een mini-lezinkje houden over de traan in de politiek. Er komt het e.e.a. langs. Allemaal zo te zien oprechte ontroering. Allemaal momenten waarop de emotie, het verdriet rond afscheid of de dankbare ontroering voor plotselinge steun, of juist over het plotselinge ontbreken van steun uit je eigen club, de overhand krijgt over de normale meer gelikte presentatie. Wouter keurde het allemaal af. Legde uit, dat als je het kan zien aankomen van te voren, dat je dan moet oefenen voor de spiegel. Het tonen van een emotie die je niet meer volledig in de hand hebt zou volgens Wouter slecht zijn voor een politicus. En hij geloofde het.

Je gaat dan twijfelen. Ik moet eerlijk zeggen dat de lawine van Limburgse emotie op het CDA-congres dat moest besluiten over de deelname aan het door Wilders gedoogde kabinet Rutte-1, mij ook als wat teveel was overgekomen, maar ik kon het wel begrijpen, gezien de felheid van wat er aan vooraf ging. Maxime die begon te huilen en Camiel die dat probeerde te overschreeuwen. Zou er dan toch wat inzitten?

Op een moment dat de kranten en mijn internet vollopen met verontwaardiging over Keulen, primitief testosteron en liegende politiechefs, moet ik eerlijk zeggen dat al die gedachten over leiders die alleen geloofwaardig zijn als ze een soort mannelijke emotieloosheid uitstralen erg onnatuurlijk op me overkomen. Geloven we als klootjesvolk alleen nog in “echte mannen”? Mannen die niet ontroerd worden bij de dood van kinderen? Hebben we in deze tijd van voortschrijdende beschaving nog steeds behoefte aan leiders die uitstralen dat ze ook in situaties waarin het oude stoere recht van de (fysiek) sterkste geldt nog overeind blijven? Willen we nog steeds grote dominante zilverruggen als leiders? Hebben we niets geleerd van Gandhi? Snappen we niet dat gemak waarmee jonge mannen vrouwen ongewenst betasten en de stuipen op het lijf jagen mogelijk hetzelfde gemak is waarmee die “sterkste” zijn emoties beheerst in de politieke strijd. Het gemak waarmee je over een tegenstander heen walst, hoeveel verschilt het van het gemak waarmee je het zwakke geslacht aanrandt? Mannelijke superioriteitsgevoelens als gemeenschappelijke basis onder de gewenste beeldvorming? Projecteren we dat echt op onze politici? Of verliezen die politici juist veel stemmers, die leiders die met traditionele spindoctors werken, die voormannen uit oude grote middenpartijen, juist omdat ze blijken niet meer te kunnen luisteren en betrokken raken? Omdat ze steeds bezig zijn met hun onderlinge strijd?

Doe mij maar een traan dan, toch….