Heb geduld met me.
Dit zijn nauwelijks tijden voor ergernissen. Parijs, Putin, Erdogan, de agressie tegen vluchtelingen… Jan Mulder begon over de verkiezing van de nieuwe K3 en je juicht het bijna toe dat je je ondanks de rotzooi in de wereld ook nog lekker over iets triviaals kunt ergeren. Mijn ergernis heet Hero. Ook triviaal, ik geef het toe. Maar het werd over het thema seksisme ineens allemaal zo dubbel dat ik meer hulp nodig lijk te hebben dan zelfs ex-Rembo Maxim Hartman me geven kan.
Afgelopen week schreef Bert Wagendorp een column. In die column schreef hij zijn hart eruit van bewondering voor Beatrice de Graaf, onze hoogleraar in “terrorisme en extremisme”, die bijna dagelijks op tv was. Het probleem was, dat Bert ook ergernis ervoer over Beatrice. Niets menselijks is de columnist vreemd. Hij uitte zijn ergernis op een aanstootgevende manier -O wacht, ik moet hier “kennelijk” zeggen, zie hier onder- want hij oogstte storm. Ik kreeg de column vergezeld van zoveel commentaar op mijn timeline dat ik hem ook moeilijk onbevooroordeeld lezen kon. Bert vroeg zich af hoe het meneer de Graaf zou vergaan. Of ie niet af en toe een pannenlap of eierdop of zoiets naar het hoofd van zijn vrouw zou willen gooien… Fout. Aaf Brandt Corstius brandde de arme Bert de volgende dag in haar column volledig af. Mijn vrouwelijke time-line-vrienden hadden al woorden gebruikt als seksistische oetlul. Maar ik zat de hele tijd: is Bert nou fout omdat ie dit dacht? Is ie fout omdat ie het opschreef of is ie fout om zijn woordkeus bij het opschrijven? Gaat het over ironie over een relatie of over een mooie sterke intelligente vrouw…Over dat soort vragen had de boze A.B.C. het niet dus moet ik nu wel… En wat ik altijd al van Bert Wagendorp vond laat ik hier maar wijselijk in het midden. Daar gaat het niet over…
De vraag is dan, was dan, ik durf het nauwelijks op te schrijven, ben ik zelfs niet erger dan Bert? Ik vind haar ook nog om op te eten. Ze is “een lekker ding”, mooi, zeer aantrekkelijk en lijkt me behalve razend slim en welbespraakt ook nog lief. Ik heb genoten van haar wijsheid, was het steeds eens met de richting die ze koos in de afgelopen weken, ik bewonder haar zo erg dat ik haar ministeriabel vind, maar dat ik haar sexy vind maakt het allemaal nog erger… Emancipatie-gezien. Zo’n kei mag geen lust-object zijn verdomme. Je mag haar zo niet zien…Iemand die zo goed is mag je niet in een relatie projecteren en daar ook nog grappen over maken…Wat wordt erger gemaakt, vraag je dan… Nou, dat ook ik die aflevering van zomergasten waarin ze optrad nauwelijks kon volhouden. Zo’n lange waterval van “gelijk” is onverdraaglijk. Zoveel volmaaktheid zonder twijfel trek ik niet. En als een vrouw zo aantrekkelijk is, dan komt ook bij mij “automatisch” de vraag boven: “zou je ermee getrouwd willen zijn?”. Nou, als je er maar met moeite tussen kan komen en dan ook nog steeds liefdevol wordt gecorrigeerd… Nee. Ik vermoed dat Bert ook zo’n moment heeft gehad. En dat heeft weinig met seksisme te maken, nou in zoverre niet, dat ik me vaak afvraag of ik niet verschrikkelijk te doen moet hebben met mevrouw Pechtold of mevrouw Wilders, of mevrouw Kamp. De lijst kan veel langer… Of die niet af en toe iets naar het hoofd van die ega willen gooien als ze niet kunnen ophouden met het debat, (en dan hoop ik dat het ook pannenlappen en eierdoppen zijn, zoals het kennelijke gereedschap van meneer de Graaf in het beeld van Bert en niet bijvoorbeeld de bijl waarmee Alexander Pechtold jaarlijks tientallen kub’s haardhout hakt) en ze nooit vragen hebben of twijfels, maar feiten en antwoorden. Als dat waar is, hoort het tot de wereld van grappen over een relatie tussen twee partners waarvan de ene veel beter uit zijn of haar woorden komt dan de ander… Het is meer ergernis over dat voortdurende met veel feiten gestaafde beter weten zonder twijfel, dan dat het een vrouw is die voortdurend beter weet… maar ik vermoed dat het wel meespeelt. En als ik dat bij mezelf vermoed, dan durf ik dat ook over Bert te vermoeden en dan hebben mijn vriendinnen en A.B.C. gelijk. En dan is ook mijn gedachtegoed hier seksistisch…
Ik vraag me op dit moment af of ‘de vrouw’ geholpen is, (oef ook foute formulering, over,) of we de positie van de vrouw die “goed” is versterken, als mannen zich altijd beperken tot politiek correcte formuleringen. Ik voel me onzuiver. Ik erger me aan mijn twijfel. Ik erger me eraan dat ik druk voel om politiek correcte gedachten en gevoelens te hebben terwijl ik dat gewoon niet kan. Dat ik automatische reflexen als “lekker ding” uit mijn gedachten zou moeten weren, zo sterk dat ze gewoon nooit meer opkomen…. Gezien het feit dat maar een handvol mensen dit lezen, durf ik hier politiek incorrect te schrijven, maar er is iets mis, als normale menselijke reacties met zoveel mengsel van emotie en ethiek worden belaagd. Dat wordt zwarte Pieten. Dat lijkt op die discussie die ik vroeger met mijn roomse vriendjes had… of het verlangen naar iets dat een zonde is ook al een zonde is. Dat ik mijn buurvrouw niet mag begeren. Ze hadden de tien geboden aan hun kant dus. Ik bedoel, in alle letterlijke konsekwenties, ook als het de begeerlijkste buurvrouw op aarde zou zijn… De kapelaans probeerden dat er in te rammen kennelijk in het roomse Schiedam. Ik vond het niet eerlijk. Ik dacht steeds dat die kapelaans zoveel letterlijk genomen bijbels vuurwerk nodig hadden om zelf in hun celibaat te bukken en zichzelf te onderdrukken, maar waarom gewone mensen dat dan ook…? De eerlijke bekentenis aan jezelf dat je wou dat je ook zulke rolschaatsen had, maar vervolgens de beheersing opbracht om ze niet te jatten, is beter. Ja dat, maar toch, dat begeren stond in de 10 geboden en dus moet het kennelijk. Het leverde innerlijke strijd op die nooit helemaal is opgelost. Zoiets heb ik nu ook. Ja ik bewonder Beatrice, ik val voor Beatrice, maar ze irriteert me ook. Mag ik? Mag ik dat allebei, zowel vallen als ergernis voelen? Nou kennelijk niet… of toch? Maar het is goed dat A.B.C. Bert de oren wast…. en mij dus ook…toch… om de woorden dan, toch…of niet? Is het gewoon not done om in een column, en daar “moet” een “knipoog” in, een nogal flauwe (en mislukte eigenlijk) grap te maken over een vrouwelijk rolmodel en voorloopster? Is het daarmee emancipatoire overgevoeligheid over een relatievraag rond een vrouw-beeld waarvan domme mannen moeten afblijven? Maar zo Rooms/celibatair hoeft de vrouw en zelfs de slimme sterke en knappe vrouw, toch niet te worden bejegend, hoop ik, zelfs zonder woorden, want ik kan dat niet, zelfs niet op mijn leeftijd. En ik heb niet, en nooit gehad ook, de behoefte om mijzelf in mijn essentie te veroordelen en daar voel ik wel enige druk op liggen nu. Weer. Maxim, zeg er eens wat van… Het zit tussen mijn oren bedoel ik, maar ook tussen de jouwe anders maakte je niet wat je maakt…