And I hope that I don’t fall in love with you. Falling in love just makes me blue.**
Het was druk. Er was ook weer een dixielandband. Bij het podium stonden wat tafeltjes met stoelen en ook langs de muur stonden wat stoelen. De meeste mensen stonden langs de kant of dansten. Hij stond zelf met zijn vrienden in het midden van de lange muur. Zij zat met een jongen in een donkere trui aan een tafeltje met koffie. Ze was er vaker. Jurkje met petticoat tot de knie, blote armen, donkerblonde krullen. Er was iets aan haar, iets magnetisch. Zijn ogen werden naar haar toegezogen. Elke lijn, van haar armen, haar hals de bewegingen van haar handen, alles werd deel van zijn aanwezigheid, de muziek verstilde. Er leek zich een licht gekleurde cocon, een slurf te vormen, om hen samen heen, samen maar ver uit elkaar. Het was warm in hun eigen wereld. Of hun eigen wereld, zijn wereld waarin zij wat verder weg zich onbewust van hem en zijn betovering in gesprek was met een ander. Warmer was het in hun samenzijn in hem, dan het al was in de zaal met al die mensen die dansten en dronken.
Ze had een ingetogen stijl van dansen. Ze werd een beetje stijf met een rechte rug. Ze keek haar danspartner niet aan maar hield haar ogen op zijn borst gericht. Het was niet zozeer afweer, maar gedeeltelijke afwezigheid, zo dicht bij de adem, de handen en de benen, de borst van een jongen of man. Het was die wat teruggetrokken manier van contact maken die hem hoop gaf, hoop dat ze wel met iemand was maar eigenlijk op iemand wachtte die haar zou losmaken, en die hoop deed de betovering dieper naar binnen slaan. Nu zat ze daar aan dat tafeltje met die jongen in die donkere trui, maar hij kon haar als ie zijn ogen sloot ook zien dansen.

And I hope that I don’t fall in love with you. Ze kon geen naam hebben. Een naam maakte haar een gewoon mens en zou de betovering verbreken. Ze kon niet op een school zitten –in ieder geval niet op de zijne want hij zag haar alleen maar hier. Niet in een winkel werken, daar was ze het type niet naar, dat stille en teruggetrokkene, dat paste niet. Ze kon geen echte vriend hebben. Ze zat ook nu weer ver van die jongen vandaan. Ze spraken wel, maar maakten geen contact. Er was geen aanraking van handen. Die sierlijke handen die op de zijne wachtten, alsof ze daar was neergezet voor hem, alleen wist ze het nog niet.
Hij kreeg een por in zijn ribben. De meisjes van zijn vrienden waren gekomen en nu stond hij alleen, zijn vrienden dansten nu. Als ze er ooit…. Als hij er ooit… Ze zou hem moeten zien, horen, ze moest zijn bestaan ontdekken. Hij zou haar ten dans kunnen vragen, die jongen deed niets. Nee het is te vroeg. Nee, hij heeft eigenlijk haar ogen nooit goed gezien. Weet niets van hun uitdrukking. Zijn benen doen zeer, plotseling. Zijn handen zweten en meisjes houden niet van zweethanden. Hij liep naar het toilet om zijn handen te wassen. Langs haar en dat was eigenlijk de verkeerde kant op. Ze keek op, afwezig, toen hij langsliep. Haar linkeroog was lichter dan het rechter, groener dan het rechtse bruine. Hij verdween in die verschillende ogen en struikelde over de voeten van de jongen een tafeltje verder…

And I hope that I don’t fall in love with you. Hij waste zijn handen en liet zijn voorhoofd rusten tegen de koele spiegel. Zijn hart klopte snel. Rustig blijven. Het leek of dat geen moeite kostte. Alsof hij er op twee manieren tegelijk was, gespannen opgenomen in iets beangstigend groters dat hij niet begreep en een beetje met m op de loop ging, en tegelijkertijd zo rustig en verstild, bijna verlamd. Die verlamming was geruststellend. Het maakte m ook een beetje stoer. Dat moest toch indruk maken, dat hij er een beetje boven stond of zoiets. Hij durfde in elk geval weer naar binnen. Zijn vrienden dansten nog. Zes weken geleden had hij gedanst met Gerda, het meisje van één van zijn vrienden. Ze had m uitgelachen om zijn gebrekkige manier van dansen. Hij kon het eigenlijk nog maar nauwelijks. Zijn zus had het m een beetje geleerd, vluchtig en ongeïnteresseerd, zoals oudere zussen dat kunnen doen. Gerda had gegrinnikt om zijn haar dat alle kanten op stond. Afwasborsteltje, zei ze. Ze praatte honderduit en hij ook. Tussen hem en Gerda zat die spanning niet. Gerda was van zijn vriend. Ze schaterden om elkaars grappen en toen de band iets langzaams begon te spelen legde ze haar armen om zijn hals en vlijde zich tegen hem aan. Hij voelde nog hoe zijn hoofd rood werd van alle zachts en ronds dat hij tegen zich aan voelde bewegen, hoe hij iets voelde kloppen in zijn keel en wilde kussen. Hoe hij zijn handen voelde verkrampen om van haar borsten te kunnen afblijven. “ik voel je gekkie” zei Gerda en liet hem los. Ze liep naar het toilet. Met ..haar, haar met de verschillende ogen, de donkerblonde krullen.. zou hij dat nooit … of juist wel? De jongen in de donkere trui was weg. Ze zat er nog. In haar kleine wereldje, teruggetrokken, maar toch met iets zelfbewusts. Keek naar een glas cola en was alleen…

And I hope that you don’t fall in love with me. Ze is vast net zo eenzaam als jij jongen, Net zo bang. Net zo onzeker. Ze wil vast net als jij gewoon, ja wat wil een meisje? Gewoon aandacht? Of begrepen worden, of zich veilig voelen en niet zo afstandelijk zijn? Of sterke armen om haar heen als ze de eigenaar ervan vertrouwt. Dat jij er niet driest op af stormt en gaat veroveren. Dan trekt ze zich juist vast terug. Wat wil ze dan en hoe benader je haar dan? Dat ze er nog zit moet iets betekenen, dat ze niet meeging met die jongen of gewoon anders gelijk met hem vertrok. Zou ze ook jouw ogen hebben gezien, of zachtjes hebben gegrinnikt om je afwasborstelhaar, al had hij daar nu vet in gedaan om het in bedwang te krijgen…. ? Je kan haar nu ten dans vragen… Nee dan lijk je te gretig, die andere knul is net weg. Stoer wachten nog.
Hij besloot ook een cola te gaan halen en liep weer langs haar en weer keek ze vluchtig op. Hij was er nu nog minder op voorbereid dan de eerste keer. Hij voelde de blos tot onder zijn boord kloppen en het zweet op zijn voorhoofd komen. Zijn stem deed het niet, hij moest de cola aanwijzen. Jezus, wie ben jij nou helemaal, wat stel je voor, wat bied je aan zo’n schoonheid, zo’n verstilde … ja, wat heb je nou te bieden? Blozen? Struikelen? Bij het eerste het beste dansje waar een vrouw dichterbij komt een voelbare …. ? Niks stoere beheersing. Maar die ogen die halen alle woorden uit zijn hoofd. Die lijn van die hals.. je kan alleen maar je vuisten ballen en verkrampen. Falling in love just makes you blue… Hij loopt met zijn cola terug naar zijn plekje aan de muur. Gerda zwijmelt nu zo in de armen van zijn vriend. Zou ze hem ook voelen?

And I think that I just fell in love with you….Toen hij weer opkeek zag hij haar nog juist weglopen met één van de jongens die bij de band hoorden. Waar de kunst op afstraalde. Die elke week wel een andere konden krijgen. Zijn hand losjes om haar schouder. Ze kwamen niet terug. Haar plekje bij het podium was leeg, het colaflesje halfleeg. Er was ineens iets absurds, iets leegs. Hij kon haar nu nog zo voor de geest halen. Hij zag die ogen, die nu naar hem keken en lachten, haar neus trok ze iets op als ze lachte. Hij zag haar wenken. Hij voelde hoe zijn stem terugkwam en hoe hij zachtjes zei hoe hij heette en luisterde niet naar haar naam. En hij wist dat hij haar nu veilig onder zijn jas mee naar huis kon nemen….

**Met dank aan Tom Waits