Als er iets is dat me in toenemende mate ergert, is het wel dat politici en managers altijd lijken te weten hoe het moet en waar de oplossing ligt. Neem nou dat verhaal van de bootvluchtelingen op de Middellandse zee. Zolang het Midden Oosten zo instabiel is en dus gevaarlijk en idem Afrika en er zoveel armoede is ook, is dit een feitelijk onoplosbaar probleem. Als je kansen wilt voor jezelf of je kinderen moet je er weg, waar naartoe, nauwelijks interessant, als het maar ergens anders is, waar je niet wordt vermoord of omkomt van de honger. Er zijn geen politici die zich verantwoordelijk voelen die dat zeggen. Dat: mensen zet je maar schrap want we moeten ermee leren leven, we weten eigenlijk niet wat we eraan kunnen doen, we kunnen alleen een beetje aan symptomen morrelen, bootjes terugsturen en wat boefjes die te dichtbij komen vangen. We hebben geen James Bond in veelvoud die we achter de mensensmokkelaars kunnen aansturen. IS willen we niet echt op de grond aanpakken. We zetten geen leger neer in Libië want de kans is groot dat dit ook niet werkt, We weten het niet. Nee, wat je hoort is KWAAKSPRAAK: Rutte: de regeringsleiders van Europa gaan de oorzaken aanpakken. Kunnen ze niet en ze weten niet hoe: KWAAKSPRAAK dus

Neem nou het mini-regeringscrisisje over de uitgeprocedeerden. Een paar duizend mensen die van de rechter definitief geen verblijfsvergunning krijgen verblijft nog hier. Een flink deel ervan kan niet terug omdat ze daar niet meer welkom zijn. Die zouden alsnog op grond van overmacht een vergunning moeten krijgen. Dan hou je nog twee categorieën over, namelijk de mensen die beter snappen dan de rechter dat ze bang moeten zijn (en onderduiken) en enkele honderden gelukzoekers. Zoals oom Theo die na de 2e wereldoorlog naar Canada ging en tante Dora naar Australië en neef Gerrit naar Californië. Dat waren ook van die verschrikkelijke mensen. Hebben wij als burger hier nou een probleem? Nee. Waarom moeten we dan een crisis hebben als we niets hoeven op te lossen? Nou, Halbe Zijlstra vermoedt dat hij na de volgende verkiezingen Rutte wel eens zou kunnen willen moeten mogen opvolgen en gaat zijn punt maken, zijn vlag zetten en zijn plasje doen op een strategische plek. Halbe gaat dan op sentimenten spelen en oom Theo, neef Gerrit en tante Dora uit Libië, Syrië en Ghana met Willem Holleeder vergelijken en doet alsof wij allen gebukt zullen gaan onder een geknakte rechtsstaat als we hier niet strenger worden en forceert vervolgens een onuitvoerbaar akkoord dat in strijd is met Europese regelgeving: Halbe als redder van ons aller ongerustheid? KWAAKSPRAAK !! En dan Asscher en Samsom die trots zijn op het bereikte akkoord, omdat Burgemeesters nog altijd mogen ingrijpen en dus de mensenrechten niet definitief op de vuilhoop liggen? KWAAKSPRAAK

Datzelfde dat geknakte rechtsstaatgevoel moet het College van Bestuur van de UvA hebben gehad toen ze dwangsommen gingen eisen en uitzettingen forceerden tegen bezetters waar er inderdaad ook een paar tussen zaten die beter een draai meer om de oren hadden gekregen toen ze nog klein waren maar allee. Ivo Opstelten is weg nu, maar als er iemand was die dit genre beheerste was hij het. Als er iets gebeurde waarvan meer dan vijf burgers tegelijk verontrust raakten, riep hij “dat ze er bovenop zaten”. Ja op hun handen: KWAAKSPRAAK De centralisatie van de politie naar een Nationale Politie verliep volgens Ivo altijd voorspoedig. De werkvloer mort. Ziet kundigheid verloren gaan en alles ingewikkelder en minder effectief worden: KWAAKSPRAAK

Bijna alle regeringscommunicatie rond het gas in Groningen? KWAAKSPRAAK! Tot er een rapport ligt waar ze niet meer omheen kunnen? Managers van banken die hun eigen producten niet snappen maar bang zijn dat alle deskundige graaiers naar Londen vertrekken ? KWAAKSPRAAK er blijkt bijna niemand vanuit Nederland die kant op te gaan. Wellicht een enkele professional, maar niet de managers met hun bonussen.
Ik ken gemeenten waar men nu onder druk van de krapper wordende financiën met reorganisatie nummer vijf in 8 jaar bezig is. En elke keer hebben we een verhaal over programma’s waar het te doen is, of de buurten en de wijken, of de verantwoording en controle. De verhalen van het management daarover ronken van de betrokkenheid en consistentie. Niemand zegt tegen de werkvloer (die dat overigens meestal prima ziet en begrijpt) dat we het als management ook niet meer weten en proberen er het beste van te maken… KWAAKSPRAAK? Ondertussen werkt er in elke gemeente minstens één wethouder voor het kabinet (na de decentralisaties), proberen er afhankelijk van de gemeentegrootte tig ambtenaren greep te krijgen op de vraag naar zorg en inkoopprocessen, de risico’s daarbij en de verantwoording daarvan, terwijl het rijk met grote slokken op het gemeentefonds bezuinigt, EN op de overgedragen taken, maar nauwelijks op de departementen waar de taken vandaan zijn gedecentraliseerd. Wie deze heimelijke inlijving van legers knowhow en geld uit gemeenteland rond rijkstaken decentralisatie durft te noemen pleegt, juist ja KWAAKSPRAAK

Wat me zo stoort is dat de KWAAKSPREKERS denken dat ze ons die ernaar moeten luisteren ermee helpen. Dat we minder bang door het leven gaan en gelukkig worden als ze hun onzin over ons uitstorten. Een groot deel van de ongeloofwaardigheid van de overheid komt voort uit het feit dat de overheid probeert ons de illusie van veiligheid te verkopen om stemmen te winnen. Als er een incident is moeten er regels komen. Waarom? Omdat politici de opwinding zien die altijd onherroepelijk optreedt na een incident en er op reageren (en vermoeden dat wij burgers daarna permanent getraumatiseerd zijn of zo?) terwijl die ongerustheid net zo vluchtig is als de vreugde over de tweede plaats van de Common Linnets op het Songfestival. En die regels zijn bijna altijd regels waarmee wij tegen onszelf worden beschermd en die ons belemmeren in ons dagelijks functioneren en dus weinig oplossen. Een groot deel van het politiek bedrijf draait niet op aanpakken van structurele problemen maar op overnemen en uitvergroten van de ongerustheid van mensen na een incident. En wat burgers waarnemen is dat na de invoering van de regels de samenleving meestal niet veiliger wordt. En ze beseffen meestal als ze weer rustig zijn dat een zekere mate van onveiligheid en risico bij het leven hoort. OK ik doe dan mijn riem om in de auto, maar ik ga toch geen bon krijgen van €350 als ik op te dun ijs ga schaatsen volgend jaar met die opwarming van het klimaat hoop ik, als er weer tien in een dag door een wak zijn gegaan? En ze zien ook, die burgers, dat de echte grote dingen waar we ook ongerust over zijn niet worden aangepakt, maar we met bezwerende en verhullende taal moeten geloven dat ze het wél kunnen. Een deel van de populariteit van de PVV –die ook geen oplossingen biedt maar alla- komt er uit voort.

Het lijkt erop dat angst en kwaakspraak elkaar oproepen. De overheid suggereert ons dat ze het kunnen oplossen, zoals de drugs, de criminaliteit, de vereenzaming van bejaarden en het drinkgedrag van de jeugd maar kan het niet, de verontwaardiging (door angst en desillusie gevoed) wordt door burgers geuit en de politici beantwoorden dat met steeds meer KWAAKSPRAAK. Het antwoord zou moeten zijn oprechtheid over de beperktheid van wat we kunnen als het over structurele problemen gaat. We zouden kunnen ophouden met ons mooier, sterker en effectiever voor te stellen dan we ooit kunnen zijn, als manager en politicus, als bestuurder van een universiteit, als commissaris van de Nationale Politie. En dat we elkaar allemaal nodig hebben als het echt belangrijk wordt. Maar dat mag niet van de voorlichters vermoed ik. En van elkaar, want lees de columns van Heijne, ze zitten daar in hun eigen wereldje hun eigen mantra’s te versterken, en dus moet de politicus die durft te zeggen dat ie t niet weet ter plekke door zijn collega’s geslacht worden, met Pechtold en Wilders, elkaars gezworen vijanden maar meesters in het aanpakken van zwakheden van de ander in het debat, beiden, voorop…, je ziet het voor je……

Bron: Kwaakspraak is een woord van Marten Toonder. Wammes Waggel moppert dit als de heer Bommel of de Markies weer eens te hoog van de toren blazen… Het is al oud dus en we leren het niet af, in tegendeel