And now for something completely different. Foute muziek. Met de smaak, de techniek, de kennis van nu, na al die lagen goede muziek die ik er de laatste vijftig jaar overheen heb gemetseld, wat was nou de muziek waar ik voor ging toen ik 15 was geworden en de eerste jaren erna en wat betekent die muziek nu nog dan ? Een glimlach ? Meer ? Technisch was het niet slecht gezien wat er kon en vaak beter gezongen dan veel wat ik nu hoor. Wat is het dat maakt dat ik, als ik die in de auto draai nog steeds, vals en hard kan mee galmen? Ik ga nu niet analyseren of zo. Kijkt en huivert en als je Spotify hebt oid en er klinken belletjes…. Een kleine greep uit twee playlists, die zo met schaamrood naar “de Wereld Draait Door” kunnen

Neem Brenda Lee, I’m sorry. Lui ding. Alleen maar A-tjes, geen fut om een B te schrijven, laat het haar de derde keer als er een andere thema te horen zou moeten zijn maar “zeggen” zullen ze hebben gedacht, de saaiste rap uit de popgeschiedenis. Elvis deed het ook in Are you lonesome tonight. “someone said that the world’s a stage and each must play a part” Of dan de tekst van Elvis “I was born standing up and talking back” uit Trouble, helemaal fout. Hij zong en ging aan de drugs. Ik zei bijna nooit wat terug maar haalde mijn schouders op.Of Pat Boone, Loveletters in the sand. Of misschien wel erger nog Let it be me, jazeker the Everly Brothers, mijn eerste spreekbeurt ging over hen, All I have to do is dream. Het spoor dat de muziek in die tijd trekt is een dubbel spoor, Jailhouse rock en Trouble van Presley: aan de ene kant opstandigheid en onafhankelijkheid en ja, diepe naïeve romantiek van dromende Everly Brothers aan de andere kant. En wat dacht je van Can’t stop loving you van good ol’ Ray? en Brook Benton, maar laat die maar.

Kort daarna ontdekte ik de Country en Western. En daar zat nog veel meer fouts. Foute rolpatronen als van Tammy Wynette met Stand by your man, of de mannelijke variant op hetzelfde thema: Behind closed doors van Charlie Rich. Maar er kamen verhalen bij. C&W bevat vaak verhalen. Marty Robbins met El Paso en the Alamo, Old Rivers van Walter Brennan (countryrap ver, way ver avant la lettre door een oud mannetje). A boy named Sue van Johnny Cash. Bobby Gentry’s Ode to Billy Joe was wat later en zelfs litterair. Heimwee kwam erbij: Bobby Bare’s 500 miles away from home en Detroit City, terwijl ik nog nooit verder weg was geweest, alleen, dan Amsterdam met de trein. Of wat dacht je van North to Alaska van Johnny Horton. De goudzoeker die “would trade all the gold that’s burried in this land for one small band of gold to place on sweet little Jenny’s hand”. Toen ging ik twee zomers liften door Europa en veranderde de smaak.

De blues kwam later pas, en the Harlem Shuffle. Na The Band, Dylan en the last Waltz kwamen Randy Newman en Tom Waits en Janis Ian voor het zoet natuurlijk. En kwam de liefde en Love lifts us up where we belong, is het niet Joe en Jennifer? Maar dat is al veel minder Guilty, net als al die klassieke muziek en Jazz die er overheen ging. Maar het gekke is, Guilty of niet, maar zo af en toe is er geen groter Pleasure dan in de auto meebrullen met Georgia on my mind of Bobby McGee… of Sometimes it’s hard to be a woman….tralalalala en If I could move, I’ld get my gun and put her in the ground, oh Ruby… of Neil Young’s Helpless of nou ja, samengevat (Willy Nelson) Always on my mind… Put the load back on me Band…
Kennelijk blijft de romantische stoere vluchter met heimwee in leven, ergens, daar vanbinnen, met Bach, vier Letzte Lieder, Rachmaninov, Miles Davis… It’s hard to love a man who’s lovin’ whisky en foute muziek. Tja