Tja, ik had m al behoorlijk ver in mijn hoofd zitten. Een blog over zachtmoedigen die de aarde beërven. “The meek will inherit the earth”. Waar dat vandaan komt, de Bergrede, maar David in psalm 5 ook al. Het rare verschil tussen zachtmoedigen en the meek, want meek betekent ook extreem mak, futloos, initiatiefloos, extreem volgzaam, naast de gecontroleerde vriendelijkheid en empathie van de zachtmoedigen. Over wat er dan te erven valt, een aarde met een gebrek aan schoon zoet water, uitgeputte energiebronnen, temperatuurstijgingen, op hol geslagen kapitalisme, extremisme en verzuipende bootvluchtelingen…

En dan zou het gaan over toen ik kind was en de Bergrede hoorde en direct voelde dat het ok was, want ik was zachtmoedig en dan later, niet veel later, de spannende gedachte dat bijna iedereen dat van zichzelf denkt, vermoedelijk, en dat we wel een boel erfgenamen zouden hebben en het nog overal druk zou zijn.

En dan zou het gaan over de vraag of die zachtmoedigheid ook een illusie is, zoals dat aangenaam mens worden naarmate je ouder wordt. Of er onder die laag vriendelijkheid niet een boel boosheids- en agressie-lava tegen de ijskap duwt die dan als een Bardarbunga als Diederik gelijk heeft… en of het niet verstandig is om af en toe de druk te laten afvloeien door iets erg onzachtmoedigs…

En toen schoten een stel idioten in Parijs een stel tekenaars en schrijvers dood…. En toen was de zachtmoedigheid helemaal kwijt en schoten er zinnen door m’n hoofd als: “Vroeger de terrorist, als ie zo laf moordde nam hij tenminste ook zichzelf nog mee, nu steelt ie een auto en vlucht” en kan ik niet meer leuk en aangenaam schrijven over mijn eigen getob met de begeerde zachtmoedigheid en geloof ik mijn eigen sussen niet, kon ik niet eens gemoedereerd in de abstracties van de vrijheden vertoeven. Ik wou uitroeien en provoceren, ik werd Prem. Wetend dat die Prem niet duurzaam is in mij. Ik hield een potlood en een toetsenbord omhoog, maar kon niet schieten.

En vroeg mij af wat ik wou erven…