Op wereldnivo…
Wat ik begrijp van dat stukje wereld is… dat er vroeger een Sovjet Unie bestond met Rusland als bepalend middelpunt. Toen we in die tijd werelden nummerden hadden we Sovjet en Westen op 1 en 2 en de rest, de armoe, als de derde wereld. Rusland was on top, of twee, afhankelijk van in welk van de twee je woonde…. Welke rol Gorbatsjov, Jeltsin en de tijdgeest allemaal precies hebben gespeeld weet ik niet, maar Rusland is uit de absolute top weggevallen, de Sovjet Unie aan de randen verkruimeld. En meer dan een handjevol oud-Sovjetvrienden horen bij Europa inmiddels of lonken ernaar. Ik begrijp uiteraard “de Russische ziel” niet echt, maar ik kan me verplaatsen in een verlangen naar oude grenzen en posities en een diepe pijn van ervaren van verloren of vergane glorie…
Wat ik nog meer begrijp is dat Oekraïne zo’n land aan de verkruimelende grens is en dat het de heer Poetin wel wat waard is om ze in zijn hok te behouden. Wat ik nog meer begrijp is dat Oekraïne tot voor kort geregeerd werd door een stelletje ondernemende dieven, die miljarden uit hun land naar banken in het westen verplaatsten. Dieven die ook begrepen dat ze met hun relaties meer binnen het sovjetachtige kapitalisme konden verdienen dan in het meer gereguleerde en competitieve westen. Maar ze waren ook niet te beroerd om een spelletje te spelen met Rusland. Ze vroegen om steun en dan, om die malle Poetin die oude eer wil herstellen uit zijn tent te lokken, klopten ze ook maar gelijk bij de EU aan. Ik vermoed dat er toen een geest uit de fles ging en de bestolen bevolking van met name west-Oekraïne op de barricaden is geklommen.
En wat ik dan niet goed begrijp is dat de EU daar is ingetrapt. Serieus ging onderhandelen. En wat ik helemaal niet begrijp, maar echt OORVERDOVEND STOM vind, is dat die twee doorgedraaide liberalen, Verhofstadt en van Baalen, die bij zogenaamd “naar vrijheid snakkende oostblokkers” alle remmen vergeten en twintig jaar terug zakken in gedrag dat past in de vroege post koude oorlog tijd, (maar zoals Verhofstadt zich wel goed genoeg vinden om Commissievoorzitter te willen worden), daar samen in Kiev op de Barricaden zijn gaan staan schreeuwen. Oorverdovend stom, recht in het grootste pijnpunt van Poetin, vernederend voor Poetin, alle potentieel nog net latente separatistische en macho-, blokvormende krachten in de Russische ziel worden gewekt en gestimuleerd. We vroegen om oorlog en afscheiding, en dat kregen we ook. Dat begrijp ik, denk ik.
Goed, begrijpen en goedpraten zijn twee totaal verschillende dingen, let U allen wel. Maar wat ik mij dan afvraag, jongens onder mekaar, als wij vroeger, je weet wel, heel vroeger, nog wel eens ruzie kregen dan hielp het als één van de twee zei, “Sorry, had ik niet moeten doen, ik kan me voorstellen dat jij dus vindt dat ik begonnen ben…”. Maar dat heb ik uit Europa nog niet gehoord. Wij zijn alleen bang en verontwaardigd. Wij roepen alleen maar boze dingen, en terecht boos, over de ongein die Poetin nu uithaalt. Bang ben ik ook voor een escalatie die we ons nu nog nauwelijks kunnen voorstellen. Maar waarom zeggen we niet gewoon dat we weer eens niet begrepen, hier in het arrogante westen, wat er in de wereld buiten ons gebeurt. Dat we weer hebben gereageerd vanuit de gedachte dat voor iedereen alles beter wordt als ze blijven waar ze zijn en ons kopiëren en bij ons willen horen. Dat alles dat anders is dan wij achterloopt en op den duur wel tot inzicht zal komen… Waarom bieden we niet onze excuses aan, aan de wereld en gaan we weer eens echt in dialoog?
Tussen ons…
The ICE-bucket-challenge. Ik wil ons niet snappen, eigenlijk. OK leuk bedacht, ergens in de VS waarschijnlijk. En ALS is een serieuze levens-vernietigende aandoening. Je gaat er dood aan en zolang je nog leeft… Dat geldt voor nog een paar handenvol aan aandoeningen. Ik heb nog geen miljardairs en gouverneurs of Nederlandse burgemeesters een emmer koud water -op Facebook liefst- over zich heen zien gooien voor darmkanker, Alzheimer, hart- en vaatziekten, MS, Parkinson, etc. En er is meer, miljoenen vluchtelingen in het Midden Oosten, Ebola-ellende in Afrika, vrouwen onderdrukking in India, de mishandeling van Tibet door China… Dat al dit domme geplons nu wel in de wereld nu gebeurt heeft dus erg weinig met ALS te maken, behalve dan dat een slimmerik kans heeft gezien Facebook, rolmodellen en koud water als vehikel uit te baten.
We zijn gewend geraakt aan steeds meer agressie in de fondsenwerving. We worden achterna gebeld, studenten staan je tegen betaling aan te spreken als je boodschappen gaat doen. Het verzet tegen die agressie groeit ook merk ik als collectant voor het rode kruis. Hoe is het dan mogelijk dat we wereldwijd door de knieën gaan?
Het is het voor de collectiviteit zichtbare, de openlijke sociale druk denk ik. Ik ben nu twee keer genomineerd. Eén keer door een kleinkind en één keer door een kind van me. Dat levert al druk op — nee lieverds, ik weet dat jullie dat zo niet hebben bedoeld. Het is een spelletje — maar wat er achteraan komt is dat die allebei vrienden hebben. En zodra die vrienden liken of reageren op het filmpje weet je dat er nog eens vele vertakte kringen achteraan komen. Ik zou, als ik goed reageer mijn nominatoren voor een duizend mensen kunnen steunen of bij dwarsliggen zoals ik deed en doe, ze een beetje plaatsvervangende schaamte kunnen bezorgen voor zo’n groot publiek. Da’s dus niet een beetje druk, waarbij alleen ik kan afgaan als dwarse oude man voor mijn naaste familie, Het is een beetje erg veel druk want de hele vrienden-van-vriendenkring eromheen neemt kennis van mijn dwarsheid en da’s niet leuk voor ze… (nee echt, ik weet dat jullie het zo niet…). Druk is, en dat is een oude wet in de sociale controle, niet wat mensen in je omgeving op je uitoefenen, het is wat je voelt en wat je jezelf aan doet. Het is als schoonheid die er niet objectief is, maar alleen in het oog van de kijker. Dat effect kan worden versterkt als allerlei hooggeplaatsten en BN’ers zich er ook aan wagen. “zij zijn er ook niet te beroerd voor, wie denk ik wel dat ik ben…”. Als je dan die filmpjes ziet van trotse burgervaders en bekende figuren, dan zie je dat ze minstens ook voor zichzelf met een ‘kijk-mij-nou-blik’ emmers water staan te verspillen. Het ego bloeit.
Ik ben daar hyper-allergisch voor. Ook die allergie is in the eye of the beholder en wordt niet bedoeld opgewekt te worden door watergooiers en nominerenden. Ik weet het: voel je niet schuldig als je iemand nomineert en zeker mij niet. Het zit allemaal tussen mijn oren. Maar ik zou nooit iemand langs die weg voor zoiets nomineren omdat ik heb geleerd dat ik echt nergens uniek in ben, hoogstens in de combinatie van alledaagse malligheden. Ik zou niet iemand anders in verlegenheid willen brengen en daarmee mezelf een begin van een schuldgevoel… Jemig ik begrijp de mensheid echt niet goed meer geloof ik