Ze zei dat ze het maar ingewikkeld vond, daar in het midden oosten. Eerst Assad verfoeid, maar nu blijkt dat ie tegen ISIS vocht.. Eerst die Palestijnen met hun zelfmoordterrorisme, toen de muur en Israël met zn moorden op kinderen in Gaza…
Ik vroeg of ze er behoefte aan had een kant te kiezen.
waarom, hoezo, je hebt er hier geen barst mee te doen, het leidt je af van waar je voor hier bent, wat is het dat het zo noodzakelijk schijnt te maken een oordeel te hebben? Angst voor geweld? Dat je vindt dat ze daarmee moeten ophouden? Compassie? Leidt compassie met verre anderen dan ook af van wat je hier echt te doen hebt?
Ze bleef even stil. Ze vroeg naar wat onze rol is geweest en zou kunnen zijn. Hoort ze wat ik denk? Dat we hier niets mee te doen hebben. Natuurlijk wel. Wij, het rijke westen, hebben allerlei keuzen gemaakt
Ik wees op de rol van Engeland en de VS bij het ontstaan van de staat Israël, de compensatie voor de holocaust die toen zo natuurlijk had geleken.. De onherroepelijke steun van de Amerikanen en Russen voor de voor stabiliteit zorgende dictators als Saddam en Mubarak, op de steeds weer verkeerd uitpakkende keuzes van de Amerikanen in conflicten die ze niet goed begrijpen, zoals voor Al Quaeda en de voorgangers van IS.

wat is het dat dit soort domheid uitlokt? Die compassie weer? Of dodelijk eigenbelang rond olie? Die behoefte om er wat aan te doen als je waarden in het geding komen…Op een orde herstellende en straffende manier, is dat mannelijk? Kies je dan voor partijen die georganiseerd lijken en bereid tot handelen en strijd? Die die testosteronblik hebben van grimmige vastberadenheid om de afspraken ook uit te voeren? Hoe dicht ligt dat soort testosteron tegen terroristische inspiratie? Dat mannelijke zit erg in de Amerikaanse presentatie, die trots, dat rotsvaste geloof dat God aan hun zijde staat… Geloof… It ain’t necessaraly so, It ain’t necessaraly so, Methuslah lived 900 years, (jazzy piano.. met rijke Gershwinaccoorden), Methuslah lived 900 years (yes tremolo), but who calls that livin’, when no gal would give in, to no man what’s 900 years (huilende sax)… die dag wie je wist wat zou komen haha, die jour de gloire est allang arrivé, niks 900, veel eerder al passé present, t went niet…nooit? stop… geloof, is je ramen dichtdoen voor een groot deel van de buitenwereld? voor wat is en verandert…? Geloof is je ogen sluiten voor het lijden van je slachtoffers? Good mornin’ Vietnam… Good mornin’ Normandie, Franse kust… dat mannelijke geloof verjoeg Hitler, watje…
Ze zei dat ze ze zich ergerde aan… ergernis is geweld, potentieel tegen de ander, is ook een luik dicht doen, is daarmee ook geweld tegen je zelf, je sluit iets dat wacht om open te zijn… dat ze het allemaal niet begreep…wat is dat toch, die behoefte aan overzicht, willen we toch God zelf zijn?… en dat ze er zo moedeloos van werd…zie je dat soort gedoe van ergernis en je storen, het vreet energie, wie zich ergert aan geweld, zet de stap naar gewelddadigheid of vreet energie aan zelfbeheersing, wie zich ergert aan domheid slijt zijn eigen benul, wie zich stoort aan de snelheid van een ander gaat gejaagd… Ze vroeg of ik wel luisterde omdat ik zo weinig terug zei…there can only be a true conversation when there is listening, there can only be true listening where there is silence, there can only be true silence when there is no interior dialogue, maar is het mogelijk om al die lagen denken in een gesprek uit te schakelen? Is een gesprek mogelijk? …
Ik zei dat ik wel goed had geluisterd, maar dat wat ze zei zo veel liet meetrillen, dat niet goed begrijpen en toch wat willen… de compassie met die mensen, de slachtoffers en de daders die ook later zullen moeten leven met wat ze hebben gedaan en dan hun geloof te hulp roepen om die luiken te sluiten en zich te laven aan de gedachte van maagden in het hiernamaals, de gedachte JHWH geholpen te hebben met zijn Verbond? Aan de gedachte democratie en vrijheid te hebben gebracht, of althans dat te hebben geprobeerd? Ze zei dat we het eens…

Gesprek

Alsof ik mn zakken leeg op een heuveltop
Rollen mn gedachten de ene kant op
En mn woorden de andere
En voel ik me thuis in de chaos die dat oproept
De anderen merken niets
Gedachten associëren
Op de uitgesproken woorden
Zonder een andere draad dan wat is gehoord
In een flard die werd herkend
Zowel door spreker als door luisteraar
Worden vooroordelen bevestigd en
De relatie in stand gehouden
Ik weet wat je hoort al zei ik dat niet
En schrijf ik alleen door de beugel
Teksten die flarden zijn met
Een achteraf geconstrueerd verband
Dat vooraf onmogelijk waar kon zijn
En begrepen we elkaar volledig