Op wereldnivo…

Wat ik begrijp van dat stukje wereld is… dat er vroeger een Sovjet Unie bestond met Rusland als bepalend middelpunt. Toen we in die tijd werelden nummerden hadden we Sovjet en Westen op 1 en 2 en de rest, de armoe, als de derde wereld. Rusland was on top, of twee, afhankelijk van in welk van de twee je woonde…. Welke rol Gorbatsjov, Jeltsin en de tijdgeest allemaal precies hebben gespeeld weet ik niet, maar Rusland is uit de absolute top weggevallen, de Sovjet Unie aan de randen verkruimeld. En meer dan een handjevol oud-Sovjetvrienden horen bij Europa inmiddels of lonken ernaar. Ik begrijp uiteraard “de Russische ziel” niet echt, maar ik kan me verplaatsen in een verlangen naar oude grenzen en posities en een diepe pijn van ervaren van verloren of vergane glorie… Lees verder →

Chaos is. Het is overal, waarschijnlijk altijd geweest, maar nu soms zo manifest. De kunst is ver van de zo gewenste gemakkelijke en harmonieuze werkelijkheid weggedreven. Wie moderne klassieke muziek hoort, met onwennige oren, zal chaos horen. Abstracte beeldende kunst biedt weinig houvast. Dans gaat soms terug naar oerangsten en de expressie ervan. Er zijn moderne dominees en pastores die geloven dat God dood is en Jezus een verhaal. Onze overzichtelijke samenleving van vroeger, dorpjes achter dijken, de wekelijkse bekende boodschap van dominee en pastoor, is vervangen door iets wat ze multiculti noemen. Tientallen nationaliteiten, religies en culturen in één wijk. Niet alleen komt al het nieuws uit de wereld dagelijks onze huiskamer in en op onze telefoon, door de aanwezigheid van al die soorten moslims, Joden, ontwortelde Afrikaanse stammen, ex slaven en ex kolonisatoren komen alle wereldconflicten door de diversiteit in onze loyaliteiten en wantrouwigheden direct onze leefomgeving in, vragen om kiezen voor hulp of protest, de chaos komt eisend je leven binnen. Lees verder →