….Uw PvdA is aan de macht. Ik ben geen H. Roland-Holst dus ik stop na deze verbastering van het strijdlied de Internationale. Maar het voelt wel zo. Ik vroeg me zo aan het begin van het reces af waar ik me in de afgelopen maanden nou het meest politiek bedroefd over heb gevoeld en het is eigenlijk een behoorlijk rijtje. Niet allemaal PvdA, maar ze zitten mee aan t roer… dus…
Op deze site is de boosheid terug te vinden over het gehannes met het kinderpardon. Zeggen we niets meer over.
Ik dacht even dat klein christelijk het voor elkaar had om de mantelzorgboete van Jetta geschrapt te krijgen, maar nee, de troela kwam weg met uitstel en de belofte van onderzoek. En haar geknoei met de pensioenen kan ik niet helemaal volgen. Ik weet dat ik al jaren niet meer geïndexeerd word, maar volgens Sieuwert en die kan economisch meer dan ik, profiteer ik nog steeds vreselijk over de rug van mijn kinderen. Het probleem is dat de regering dit soort precaire evenwichten niet krijgt uitgelegd en dus aan beide kanten, jeugd en oud, steun verliest.
De grote decentralisaties gaan door. Het kost duizenden, veelal part-time werkende vrouwen, hun baan, het kost vele zorgontvangers hun zorg. Verpleeghuizen gaan dicht op hun eigen logica en niet op die van de zorgvragende ouderen. De studiefinanciering verwordt tot leenstelsel. Er is veel meer.
Laat ik er van uit gaan dat ik alle economen en voorspellers kan geloven, dat we de zorgzame samenleving ook wel de verzorgingsstaat genoemd, niet kunnen handhaven op het huidige niveau. Ik doe dat ook. Ja de pensioenleeftijd moet omhoog om het pensioenstelsel en de AOW betaalbaar te houden. Korten op zorg, ok, nodig. De manier waarop is dan belangrijk. Maar wat me opvalt is dat in deze coalitie de PvdA ervoor gekozen heeft om bewindslieden te hebben op de meest pijnlijke dossiers. Alsof dat dan die manier waarop is. Ik probeer dat te begrijpen. Bedoel, Rutte lacht zich rot, hij haalt zijn doelstellingen en de PvdA voert maatregelen uit waar ze eigenlijk tegen zijn om die doelstellingen te bereiken. What’s happening?
Waarschijnlijk zijn ze weer in de oude valkuil gestapt, dat zij denken, dat ze de beleidstheorie aanhangen, dat ze als linkse politici in de dagelijkse aansturing van die opdrachten uit het regeerakkoord de menselijke, sociale touch kunnen aanbrengen die daarbij nodig is. Dat ze door ervoor te kiezen verantwoordelijkheid te dragen ook nog iets beschermends en verzachtends kunnen doen. Jammer, het is waarschijnlijk nog een beetje waar ook. Maar als de kern van de maatregel al in het regeerakkoord staat is dat meestal maar erg beperkt waar te maken. De boosheid van de achterban wordt er niet minder om. Waar het om gaat is dat al dat geregeer is gebaseerd op theorie. Op een beleidstheorie die veelal ook een ideologische component heeft. Een theorie die alleen te toetsen is als je hem uitvoert. En vaak blijkt die uitvoering moeilijk en weerbarstig. Er komen barsten in het geloof. Er komen moties die vragen om reparatie van de uitvoeringsmaatregelen voor specifieke groepen. Met die maatregelen klopt de uitvoeringspraktijk niet meer met de theorie en weten we eigenlijk alleen maar één ding zeker, namelijk dat de theorie niet klopte. Maar dat kan je dan weer niet zeggen over je eigen theorie zonder dat het lijkt alsof je je eigen nest bevuilt.
Af en toe gebeurt het. Jeroen Dijsselbloem is voorzitter geweest van een parlementaire commissie die heeft geconstateerd dat het onderwijs de laatste veertig jaar het meest te lijden heeft gehad onder manke beleidstheorieën die nog manker zijn uitgevoerd dan ze al op zichzelf al waren. “Politiek, blijf nou eens een paar jaar af van het onderwijs en geef het terug aan professionals”, luidde de kern van zijn advies in mijn woorden. We zijn nu bezig om alle kinderen met een probleem gewoon op school te laten zitten.
Ook hier weer. De theorie is prachtig. Het is niet goed om kinderen die niet helemaal gemiddeld zijn te isoleren en af te zonderen in aparte scholen. Allemaal samen. Een mooie gedachte. En ja, die kinderen voor dat speciale onderwijs hebben dus wat extra’s nodig. Nou dan breng je dat extra’s dus ook naar de scholen waar we allemaal samen zijn. OK, nog steeds mooi. Maar hier begint het probleem dat de beleidstheorie moet worden gevolgd door een implementatietheorie, Namelijk dat (en hoe dan) uitvoeringsorganisaties binnen enkele maanden kunnen wat je als politici vraagt. Ik vermoed waar het gaat om leerstoornissen dat het wel werkt als leerkrachten worden geholpen om die stoornissen te onderkennen en er omheen te onderwijzen, zodat de gaten via uit rugzakjes betaalde mensen kunnen worden opgevuld. Maar als die leerstoornissen gepaard gaan met gebruiksaanwijzingen omtrent het gedrag wordt het een stuk lastiger, want die kun je niet uitzetten tijdens de uren dat de begeleider er niet is. Ik ga hier niet verder de diepte in, want het is niet echt mijn vak, maar wat ik wel weet is dat dezelfde mensen die dit willen invoeren ook al jaren roepen om meer kwaliteit, om beoordelingssystemen en dergelijke in het onderwijs. En dat is logisch. We hebben het onderwijswereldje laten evolueren in een biotoop waaruit de lastige kinderen worden weggehaald en waar delen van het vak steeds meer zijn vervangen door methodes en protocollen. Ik weet uit ervaring dat er in vrijwel elk schoolteam zwakke steeën zitten, die kinderen met ingewikkeld gedrag niet begrijpen en verkeerd aanpakken, overspannen raken, het conflict aangaan, etc. Wat me dan opvalt, is dat als scholen met zelfkennis kinderen weigeren, weigeren omdat ze weten dat ze er niet voor geëquipeerd zijn, dat al die beleidstheoretische politici dan gelijk om “zorgplicht” gaan roepen, want thuiszitten is erger, ook als dat thuiszitten een gevolg is van de eigen gebrekkige beleidstheorie.
Dit was een voorbeeld. Hoe zal het gaan met gemeentelijke organisaties die geen ervaring hebben in jeugdzorg, of begeleiding van ouderen en gehandicapten? Met het naar werk brengen van Wajongers? Misschien is het verzachten van verkeerde maatregelen door de uitvoering op te dragen aan linkse verzachters nog wel erger, want die maken het voor de uitvoeringsorganisaties nog ingewikkelder dan het al was, Misschien komen er wel meer ongelukken, thuiszittende leerlingen, uit elkaar getrokken huwelijken van ouderen, ouders die niet meer thuis voor hun gehandicapte kind kunnen zorgen of kinderen die niet meer voor hun ouders… De participatiemaatschappij was dat toch? Desnoods met zorgplicht door inmiddels vleugellam bezuinigde professionele instellingen…
Zet U schrap verworpenen. Politici weten niet meer wat ze doen en zijn de schaamte ver voorbij lijkt het wel. En dat, Ruud Koole, is erger dan wat jij de PvdA-top verwijt, “lethargie”, wat bij jou betekent dat ze het hebben opgegeven om het nog eens allemaal goed uit te leggen en zo.