Nu ik op facebook ben tegengekomen dat er zich een fan van van Gaal in mijn familie bevindt, en dan nog wel in de intellectuele Amsterdamse tak, ben ik toch even aan het twijfelen geslagen, maar gelukkig niet lang. Ik moet toegeven, Louis is bijzonder, zo bijzonder, Dik Trom is er niks bij.
Wat mij opvalt is dat ik altijd als eerste aan het maniakale optreden van hem moet denken en pas daarna komt de vraag op of hij ook echt een geniale voetbal-concepten-bedenker is. Kortom, dat ligt aan mij. Louis valt niets te verwijten. En nou blijkt dat er onder zijn fans ook mensen zitten die hem om zijn “authentieke” optreden bewonderen. Je gelooft het niet he.

Denkend aan Louis zie ik een grote kerel dagelijks in de media schreeuwend om zijn portie nationale en internationale erkenning. Je ziet hem lijden onder het speelse gemak waarmee Cruijff dat krijgt als via de Telegraaf zelfbenoemd genie terwijl hij met die zelfde pers dagelijks gevechten voert op leven en dood. Ja, en dat is de tweede eigenschap, naast de eerste, narcisme, de zucht om erkend te worden, Louis gelooft in erkenning door strijd en winnen. “Ben jij nou zo dom of ik nou zo slim?” als tekenende slip of the tongue geeft het al aan, in zijn dromen staat de uitslag altijd van te voren vast, Louis wint en de pers zijgt in aanbidding op de knieën: “Ja Louis (a capella, maar in koor) wij zijn zo dom en jij zo slim”… En ja, dat alles is zo ongefilterd en puur dat je het authentiek mag noemen.

Nou maakt hij op dit WK ook niets dan vrienden. De grote kale heeft hem geleerd dat hij best wat meer charme in de strijd mag gooien en dat doet hij dan ook. Maar zijn uitspraken blijven hetzelfde gehalte hebben. Nou bevoordeelt (hij zei het niet maar je hoort het hem denken, die ‘corrupte’) Blatter Brazilië. Wij krijgen slechte scheidsrechters die gratis penalties weggeven aan onze tegenstanders terwijl Brazilië door scheidsrechters in het tournooi wordt gehouden. En ook, en dat is toch wel het toppunt, nou mag Brazilië na ons spelen en kan dus uitkiezen tegen wie ze in de volgende ronde willen.
Nou wil het me voorkomen dat het speelschema voorafgaand aan de eerste wedstrijd is en wordt opgesteld en met televisierechten betalende partijen wordt afgestemd. Nou wil het me voorkomen dat bij de opstelling van dat schema is bedacht dat alle vier de ploegen in een poule tegelijk spelen om gedoe met bewust verliezen op basis van kennis van de uitslag van de andere wedstrijd in je poule zoveel mogelijk in te dammen. Nou wil het me voorkomen dat de FIFA bewust scheidsrechters uit voetbalgezien kleine landen uitnodigt en een kans geeft. En nou wil het me voorkomen dat dit denken van Louis getuigt van weinig respect voor het sportieve niveau van zowel Brazilië als diens tegenstander Kameroen. Maar zo denkt Louis kennelijk niet. Het denken van Louis als vriend begint en eindigt bij “De Coach” en dat is hij. Op dit moment is de wereld van De Coach (hij spreekt graag in de derde persoon over zichzelf en dat doe je als je uit gebrek aan erkenning van anderen het dan maar aan jezelf geeft, dan staat die derde persoon wat objectiever) klein. Die wereld bestaat uit, naast hemzelf en Oranje (bijna hetzelfde), de volgende tegenstander en die in de volgende ronde, want die hebben we gehaald. Is dat focus? Je wereld zo klein maken en zo om jezelf laten draaien? Of is dat het narcisme waarmee Louis al zijn vrienden van zich vervreemdt?
En, ze zeggen dat hij zich naar zijn jongens heel anders gedraagt dan naar de pers in zijn openbare aandachtvragerij, hoe is hij als leider van het roedeltje voetballers dat aan zijn zorg is toevertrouwd? Ik zie hem schreeuwen en kafferen, ik zie hem aan een ervaren schutter uitleggen hoe hij de bal moet raken, ik zie hem jennen. Als hij positieve aandacht geeft stroomt het in ongekende proporties over het veld. Het is bijna flirten en handjevrijen. Hoe zou ik – en ik ben dus ook niet de maat aller dingen, maar vooruit, goeie vraag misschien – reageren op zo’n baas? Ik vrees dat hij mijn van afgrijzen boekdelen sprekende gezicht maar een keer hoeft te zien en me definitief zou afwijzen. Hij zou me als ongeschikt om in zijn team te spelen verwijderen. En gelijk zou ie hebben.

Als ik zo kijk vrees ik dat Louis iedere keer dat hij zo’n baan pakt als De Coach weer een aantal vrienden minder heeft. Mensen onder hem vrezen hem, de pers zet hem te kakken. Het miskend genie gaat in steeds grotere gebaren zichzelf dan maar de erkenning geven die hij kennelijk nodig heeft en zo nodig over de rug van andere landen, collega’s, etc. En dat is zonde, want ik vermoed dat hij op dat spelletje meer kijk heeft dan vrijwel iedereen in zijn omgeving…